Thenaka's Dagboek.

Eerst en vooral Thenaka Khan kan niet lezen nog schrijven dus hierbij verklaar ik dat mijn dagboek in de vorm van gedachten enz zal uitgeschreven worden.

De nacht voor het zware wapen toernooi.

Gebogen over een glas mede achteraan in een donkere hoek van de gelagzaal van de (naam van een herberg) zit Thenaka te pijnzen over wat hij de voorbije dagen gehoord en meegemaakt had. Enkele belangrijke onderwerpen sprongen meteen op de voorgrond. De ridder uit de zwarte landen, de plotselinge stijging van criminaliteit in Gareth, De priesters die beweerde dat Gareth niet meer veilig is en het verlies van het ongebore kind van de toekomstige kijzerin. En iets over een campagne en Ogerpoorten (echter weet ik zelf niet meer hoe het gerucht luide) Met een grom ramde hij zijn vuist luid op de tafel. Wat hem het meest verontruste is dat dit alles verbonden kon zijn, maar hoe? Met een trillende hand pakt Thenaka zijn pijp uit zijn buidel en vuld het met kruiden waarna hij het aansteekt aan de enkele kaars die zijn tafel verlicht.
Het belangrijkste wat hij in zijn leven geleerd had is om te luisteren wat een gewijde te zeggen had, behalve dan mischien naar die bloedige fanatiekelingen die worden geproduceert in de praios kerken. Maar waarom zou het niet meer veilig zijn in Gareth, wat is de oorzaak?
Zou het te maken hebben met de vloedgolf van criminaliteit? Neen, dat zou absurd zijn... Terwijl hij de rook uit zijn neus snuifde mompelde hij. "Maar toch is dat verbonden met het probleem." Thenaka gaat terug over in gepijns. Het was dextrot die het me vertelde ik zal hem hierover meer moeten vragen, morgen voor het toernooi.
En waarom met welke rede zou iemand ervoor willen zorgen dat de prinses haar kind verliesd? Dextrot had het voorgesteld maar had hierover al een beslissing genomen het niet te doen. En wat me verontrust is de manier hoe hij reageerde bij het horen van het verlies. één ding is zeker hij zit er niet achter. Maar hij wist dat er iets zou gaan gebeuren waarom anders kwam hij ons dan halen, om zo'n sterk man te zien breken werd ik zelf al wat bang. Wie zit er achter deze aanslag? Met een grom lurkte hij nogmaals een keer van zijn pijp. Iemand die niet wou dat het kind geboren werd... Dat is vanzelfspreken idioot, ja dat weet ik wel... Maar wat voor voordelen kan je uit het doden van een ongeboren kind halen? Politieke belangen mischien, iemand die niet wil dat er al een nieuwe opvolger geboren wordt? Maar waarom... Wie gaat de hand van de prinses krijgen? Is daar al nieuws over? Neen voor zover ik weet niet. Dat zou een goede reden kunnen zijn de toekomstige vader die geen bastaard wil opvoeden. Maar als de prinses zelf nog geen keuze gemaakt heeft wat heeft het dan voor zin? Bij Boron waarom bestaat het leven niet uit meer simpele dingen. Gefrusteerd drinkt Thenaka zijn glas leeg en laat de zoete mede een tijdje in zijn mond rusten om de honing smaak tot zich zelf te nemen en zijn geest tot rust te brengen. Werd het dan mischien uit angst gedaan? Maar voor wat dan dwaas? Hoe kan ik dat nu weten? Iemand die het keizerijk wil schaden... Iemand die wou vermijden dat het kind geboren werd uit angst voorwat het kind zou symboliseren? Bij Boron man laat het vallen hier geraak je deze avond zeker niet uit.
Nog steeds geergerd omdat hij er niets van kon maken schenkt Thenaka zichzelf een nieuw glas mede. Nu komen we bij de lijm dat volgens mij alles verbind, de ridder uit de zwarte landen. Uit welke baarmoeder is de hond gekropen om het in zijn hoofd te halen deel te nemen aan dit toernooi. Hij zegt om te laten zien hoe zwak wij zijn, en bij de twaalf dat zijn we ook als we ons zo tegenover een vijand gedragen! Ik snap nog steeds niet waarom zijn hoofd niet op een paal voor de stadspoorten steekt. In Maraskan zou zijn lichaam al lang gevierendeeld zijn en terug gestuurd zijn geweest naar de zwartelanden. Wat moet't het volk niet denken van zijn leiders als ze weten dat we een vijand binnen van de muren houden? Ik vrees dat hij de bode is van onze ondergang... Ik wou dat ik dit niet dacht maar ik vrees dat hij hier is om iets te bewijzen. En mischien is zijn komst wel de oorzaak van alles wat er aan het gebeuren is in Gareth. De vogels, de criminaliteit en mischien zelfs de dood van het ongebore kind... Ik zal dringend naar Dextrot moeten om verduidelijking te vragen.
Nogmaals lurkend van zijn pijp hervuld Thenaka zijn glas. Hij huiverde van opwinding wanneer het zoete aroma zijn neus bereikte. Thenaka zuchte en verviel terug in zijn gepijns. En hoe zit het met die machtige baron? Kan hij tot de verdachte worden gerekend? Mischien... iemand die zo veel macht heeft dat hij zelfs banstralers kan intimideren kan nooit goed zijn. Hij zei echter zelf dat hij te oud is om nog te hertrouwen. ik zou met dextrot moeten praten om te kunnen achterhalen wie de meest voor de hand liggende is om de hand van de prinses te krijgen zodat ik kan achterhalen wie het grootste motief heeft om een ongeboren kind te doden. Ik weet echter dat dit niet de laatste keer is dat we van hem zullen horen, ik hoop ten harte dat het in een positieve manier is maar na alles wat ik gezien en meegemaakt heb, zal het lot ons tegenwerken.
Met de ellegantie van een doorgewinterde krijger staat Thenaka in een vlotte beweging recht. Met een vastberade tred stapt hij richting de deur opweg naar de herberg waar zijn vrienden liggen te slapen. gefrusteerd als hij was duwde hij ruw tegen een dronke man die te dicht bij hem in de buurt kwam bij het buiten gaan. Er moet een manier zijn om die 'zwarte ridder' netjes te kunnen opruimen... Een humorlose grijns verscheen op Thenaka's gezicht dat door het zwaard van zijn vader was gemarkeerd op de nacht van zijn veraad. Ik doe het gewoon op de Maraskaanse manier... .

Als zijn grootvader deed op de avond voordat hij ten strijde trok zat nu ook Thenaka geknield op de houten vloer van zijn kamer, zijn zwaarden naast hem op de grond. Uiteindelijk na een lange stilte begon hij het Maraskaanse gebed dat zijn grootvader hem geleerd had te prevelen.
"Boron I call thee. My sword is by my side for I seek to take a life. Guide me so I can strike with a mighty hail. And embrace me if i should fail. Tsa I call thee, Mother of us all. Forgive me for what i'm about to brake for it is not for me to take... ."

(sorry voor het slecht gebruik van rijmpjes en het engels maar't klonk echt ni in't nederlands)


(klaar, er kunnen nog wel aanpassingen gemaakt worden natuurlijk)

Neen zeker niet, koen je kan je er al mss op voorbereiden maar ik denk dat Thenaka hem volgende sessie wel gaat proberen omzeep te helpen. Hij ziet het als een persoonlijke beledeging als een man zoal hij vrij kan rond lopen binnen de muren van Gareth. daarboven op brengt de man enorm onaagename herinnering naar boven van Thenaka's kindertijd. Thenaka zal echter toestemming vragen aan dextrot maar als deze geen geldige reden zou geven om het niet te doen zal Thenaka het toch doen.

En de episode is nog niet helemaal voorbij maar zo goed als, er is nog niets echt iets gebeurd behalve de dingen die ik al heb aangehaald dat (naar mijn denken) onthouden moet worden. Allé ik vind het de moeite niet om te vermelden dat k het toernooi van lichte handwapens gewonnen heb ofzo.
De dingen die ik nog ga vermelden is over die graaf die op het moment veel macht heeft (die broer van die praios dude) omdat hij het grootste leger heeft.
En nog een paar andere.

Alvast 50 avontuurpuntjes voor jou!

In het kerkhof.

Zonder wat te zeggen tegen zijn reisgezelschap verdween Thenaka in de schaduw van het kerkhof, zijn rechter hand krampachtig rond zijn zwaard geklemd. Er is één ding waarmee we overeen komen en dat maakt me razend…Ik hoop ten harte dat Rohadja snel leert wat plicht is en stopt met haar grillen van een puber te tonen. Want het is vernederend voor het keizerrijk hoe ze zich momenteel gedraagt. Maarja het is niet mijn plaats om haar de les te lezen… . Maar waarom stopte Dextrot haar dan niet? In zich zelf mompelend trekt Thenaka zijn Nachtwind en ging in stance staan. En wat mij nog meer stoort is dat door haar daden Wolfhart bijna gestorven was, een man die wel weet wat plicht… In een vlotte beweging haalde hij zijn zwaarden door twee onzichtbare tegenstanders.
Neen dat stoort me eigenlijk niet zo zeer als het feit dat we de schurftige hond bijna hadden en werden gestopt door een bende Rondra priesters. Ik ben hun gezever echt stilaan beu aan het worden, Traviaanse gastvrijheid of niet, die Rat is een verader en een demonenaanbidder. Zijn vervloekte hoofd zou al lang in een mooi pakketje terug naar de zwartelanden onderweg moeten zijn. Met een sprong doodde hij nogmaals een onzichtbare tegenstander. Maar neen hij krijgt tentarrest. Tentarrest! Thenaka begon als een bezetene door de lucht te klieven zijn frustratie, wrok en haat van zich afschuddend. Uiteindelijk viel hij neer van vermoeidheid, zijn borst ging pijnlijk op en neer het was alsof hij naalden inademde. Er verscheen een scheve glimlach op zijn gezicht terwijl hij zijn ogen sloot. Vergeten, herinneren, kwellen waarom had Celindiaal deze woorden gesproken en waarom had hij tegen hem persoonlijk gesproken in zijn trance? Was dit de taak waaraan hij zijn aandacht moest besteden? Misschien. Het zou meer kunnen opleveren dan wat hij nu aan het proberen was.

50 Aptjes voor onze zwaarddanser!

Het einde Thenaka Khan.

Vader... Het woord smaakt als gal in zijn mond. De dag dat ik jou zou weder zien zou je dood zijn, althans dat had ik hen beloofd. Ik haat het feit dat ik gefaald heb en ik haat het nog meer dat door die haat mijn geloof in twijfel wordt getrokken. Mijn geloof in de Twaalf is zo puur als mijn haat is voor hun tegenhangers. Wat is hun bloedige recht om mij te verbieden een wapen te zijn, een wapen tegen het kwaad?! Vergeef me vrouwe, maar ik snap niet hoe je zo'n priesters en priesteressen, die niet meer zijn dan een stel naïve kinderen, in jou naam het woord van Tsa te laten verspreiden? Ze noemen mij een monster? misschien hebben ze wel gelijk... Maar ik ben een monster dat het werk doet dat zij niet willen doen. Tsa... Ik vrees dat ik nimeer u dienaar kan zijn. U wil dat ik mijn zwaard voorgoed wegsteek. Als ik dat zou doen zal ik het leven dat u gecreeerd hebt niet meer kunnen beschermen. Het speit me... mijn eerbied voor jou creatie is te groot om gewoon, zonder iets te ondernemen, toe te kijken hoe jou werk wordt kappot gemaakt door het kwaad. Vaarwel.

Ter verduidelijking Thenaka's visie van balans tussen Tsa en Boron is aan dingelen geslagen. Hij zal Tsa nimeer in zijn gebeden aanroepen nog zal hij offers aan haar brengen. Wat ik nog niet heb vermeld is dat hij zijn naam zal veranderen, hij heeft altijd gedacht dat hij de eer van zijn familie (de Khan's) zou kunnen herstellen, maar nu weet hij beter.
Thenaka zal ook een transformatie begaan in zijn manier van doen. Hij voeld zich veraden door Tsa, en heeft de beslissing genomen om zijn rug naar haar toe te keren. De ontmoeting met zijn vader heeft hem doen inzien dat zijn gevoelens hem zwak en blind maken. Hij gaat nog meer in zich zelf keren om zijn om zo hard en scherp te worden als de Nactwind waarmee hij vecht. Dat het opkroppen van die gevoelens slecht is voor zijn al fragile psyche is een ander verhaal.

Het pad dat we nu volgen zal naar duistere tijden leiden, heel het keizerrijk zal in een mist van duisternis worden gehuld. Het kwaad rukt op vannuit de zwarte landen via de zwarte sikkel om alles wat we kennen te vernielen. Blah ik begin te klinken als een bard... Ik kan me niet meer veroorloven om genadig te zijn. Als we niet snel en hard toeslaan verliezen we deze oorlog, we moeten de vijand verzwakken, vertragen, wat dan ook. Boron wees ons genadig!

Het pad dat we nu volgen zal naar duistere tijden leiden, heel het keizerrijk zal in een mist van duisternis worden gehuld. Het kwaad rukt op vannuit de zwarte landen via de zwarte sikkel om alles wat we kennen te vernielen.

Is die conclussie niet wat te snel? Als spelers mogen jullie wel weten dat er een oorlog aankomt, maar de helden hebben daar geen flauw benul van. ;-)

Overigens, let er wel op dat je karakter speelbaar blijft. Een karakter als het jouwe kan snel leiden tot onleefbare situaties in de groep vanwege zijn harde standpunten. Tot nu toe heb je dat erg knap vermeden, maar let er op dat dit niet in de toekomst gebeurd.

Hoe dan ook, 25 aptjes voor je!

Waanzin

Rustig lag de krijger af te wachten tot dat Lyam inslaap zou vallen, hij was veel te onervaren in dit soort dingen, en dat wist hij maar al te goed. hij had ervoor gezorgd dat het leek of hij sliep want hij wist dat ook dat wolfhard en dawn door hadden dat hij van plan was om hen te verlaten. Het was beter voor hen dat hij hen verliet, hij kon de duisternis in zijn hart niet meer onderdrukken. Thenaka vreesde voor hun veiligheid. Op het moment dat hij het monotome geluid van lyams ademhaling hoorde stond hij stilletjes op en vertrok. De groep verlatend.
Stilletjes leide de krijger zijn paard door het bos waneer hij plots iemand hoorde fluisteren vanuit de schaduw van de nacht. Zijn hand flitste richting zijn nachtwind. Thenaka...? de krijger draaide zich om richting het geluid maar zag niets. Waar ga je heen Thenaka? Klonk de stem vanuit de schaduw. Al starend in de schaduw probeerde hij de oorzaak van de stem waar te nemen. "Dat gaat je niet aan." Sprak de krijger woedend. Wie ben jij? Fluisterde de stem al vragend. "Ik?" Riep de krijger woedend zijn zwaard trekkend. "Ik ben Thenaka Khan! Ik ben wraak! Ik ben de dood! ik ben hij die danst in de schaduw!" Neen, jij bent niet Thenaka... . Al lachend draaide de krijger zich om en maakte een buiging richting zijn paard."ik dacht dat je weg was mijn beste. Had je er niet genoeg van om mensen om jou te zien sterven? " Sprak de krijger spottend met een gemene grijns rond zijn lippen. "Het is jou fout dat ze dood zijn mijn beste, jij was er niet voor hen wanneer ze je nodig hadden. En nu heb je Wolfjin, een vriend, laten sterven door het staal van je vijand. Daarom ben ik hier nu om je op het juiste pad te leiden." En welk pad is dat? Het gefluister vanuit de schaduw klonk harder als tervoren. "Het pad van de wraak, het pad dat jou dorst zal lessen Thenaka Khan." Sprak de krijger al lachend terwijl hij de teugels van zijn paard vast nam. "Blijf jij maar vanuit de schaduw toekijken Thenaka. Kijk hoe wij het bloed van het kwade zullen laten vloeien. Kijk hoe ons zwaard het vuil van de wereld zal verwijderen." Teatraal opend de krijger zijn armen alsof hij een groot publiek aanspreekt. " Wij zullen als de wraak van de goden op de vijand neer dalen om dood en verderf onder hun rangen te zaaien. we zu...." ZWIJG! Met de snelheid van een valk flitste Thenaka vanuit de schaduw richting zijn identieke copie af, zijn zwaard in een wijde arc omlaag brengend.

Kreunend trok Thenaka zichzelf op aan de boom waartegen hij lag, zijn hoofd voelde alsof het op het punt stond te gaan barsten. Verward keek hij om zich heen, niet wetend wat hij hier deed . Tot zijn opluchting zag hij wel enkele meters verder zijn paard vastgebonden aan een boom. Dus, stelde hij vast. Ik heb mezelf naar hier gereden. maar waarom? Wankelend en ondersteunend aan bomen wandelde hij richting het trouwe dier. Plots verstijfde hij en viel terug op zijn knieën.
Hij zag een zwart geblakkerde sabel over de ribben van Wolfjin schrapen, die het uitriep van pijn. Toch ramde de magiër vervolgens zijn staf tegen het hoofd van de pacteerder, de pijn onderdrukkend. Hij zag Woljins lippen bewegen alsof hij iets riep in zijn richting, maar hij kon zich niet bewegen. Hij profde bloed en gal in zijn mond en de pijl die in zijn buik zat hielp ook niet. Hulpeloos keek hij om zich heen en zag hoe een boogschutter zijn pijl op de gewijde mikte, de pees aanspande en hem vervolgens los liet. Met een ziekelijkmakend geluid hoorde hij de pijl doel treffen, en zag haar vervolgens op de grond zakken. Links van de gevelde gewijde zag hij Wolfhart zijn richting uit kijken, Thenaka's ademhaling stokte waneer hij de angst herkende in zijn ogen. Met een ruk draaide Thenaka zich om bij het horen van de pees die werd los gelaten. Hij keek recht in de ogen van de bard die hem met een vragende blik aankeek terwijl hij een pijl betaste die in zijn buik zat. Met eer ruk keek hij terug richting Woljin en zag hem inelkaar zakken in een plas van bloed. Thenaka voelde een vlaag van woede over zich heen komen, het gaf hem kracht, de kracht wat te doen. Brullend als een wild dier sprong Thenaka recht en stormde op de Pacteerder af.

Het was nog vroeg, de koude lucht die 's nachts omlaag kwam van de bergen snijde nog steeds in Thenaka's donkere huid toen hij zijn paard aanspoorde richting een rookpluim die hij op de horizon zag. Hij voelde zich vreemd bij het zien van het taffereel, het was alsof hij het al eerder had waargenomen. Het leek enkel te zijn verminderd alsof het vuur dat voorheen zo krachtig had gebrand nu voor zijn leven aan het vechten was. Thenaka kon zich niet weerhouden om zich aftevragen of hij hier al eerder was geweest.
Lang voordat hij het dorp bereikte kon hij tot zijn afschuw de geur van verbrand vlees in in de frisse ochtend lucht ruiken. Hij verstijfde even. Hij kende die geur maar al te goed, het was de stank van verderf, moord, verdriet en de dood. Een geur waarmee hij was opgegroeid. Aarzelend reed hij verder het dorp in. Hij zag vrouwen rond de verminkte lijken van hun geliefde, kinderen of ouders staan huilen. Kinderen die met een lege blik in het niets staarde. Oudere mannen die te zwak waren geweest om deel te nemen in het gevecht waren nu bezig de mannen die gesneuveld waren te begraven. Tot Thenaka's verbazing voelde hij ook de tranen over zijn eigen wangen stromen. Een oudere man keek verbaasd op van zijn werk en stak zijn hand op richting Thenaka alsof hij hem kendeof zelfs had geholpen. Thenaka knikte enkel met zijn hoofd, niet instaat iets anders te doen.
Uiteindelijk kwam hij aan op het dorpsplein waar een afgebrande brandstapel stond, Wolfjins staf lag nog steeds ongedeerd midden in het afgebrande hout. Hier was hij ten ruste gelegd. De Magiër, zijn vriend. Thenaka's ogen prikte door zijn tranen. Waarom was het Wolfjin die moest gaan, waarom niet hij zelf. Wat had Boron weerhouden hem ook tot zich te nemen? Was hij dan zo ver afgedwaald dat zijn heer hem zelfs niet meer wou? Neen, dat kon Thenaka niet geloven. Hij zou nooit de wil van Boron tegen gaan. Wat hij doet is rechtvaardig.
Thenaka, Thenaka toch... Klonk een stem als een verre echo in zijn hoofd. Je mag heus toegeven dat je geniet het bloed te vergienenvan de verdorve zielen en ze terug naar Boron's hallen te sturen. Niemand zal je dat plezier kwalijk nemen. Neen dat zullen ze niet. Neen. De stem klonk kil en afstandelijk alsof het afstand had gedaan van al zijn gevoelens, maar toch klonk het rechtvaardig.
Hoofdschudend verdrong hij de stem. Thenaka stapte af en wandelde richting de stoffelijke overschotten van zijn vriend. Hij knielde en boorde zijn zwaard in de grond voor hem. "Wolfjin, mijn vriend ik hoop dat je ziel rust vind in het hiernamaals." Met die woorden stond hij terug op en wandelde richting zijn paard waar hij het touw uit zijn zadeltas nam. Vervolgens wandelde hij richting de stapel lijken van de Borbardianen die links van de brandstapel lagen. "En mogen jullie verwanten jullie gezichten vergeten."

Thenaka leunde uitgeput tegen een stronk langs de bosrand nabij het dorp, zijn handen vuil van het graven. Hij keek tevreden naar zijn werk en zuchte. Nu kon hij verder, nu had hij rust. Twee putten had hij gegraven. één grote en één kleinere. In de grootste had hij de acht lichamen van de borbaradianen gegooid vooraleer hij ze één voor één van hun hoofden had ontdaan die bedoeld waren voor de kleinere.

Met een tevrede grijns rolde hij zijn touw terug op stak het terug in de zadeltas. "Totziens" Fluisterde Thenaka met een glimlach. Zonder nog een woord steeg hij op en reed weg van het dorp.

Proficiat man, wist niet dat je zo goed kon schrijven. Erg sterk.
75 Aptjes voor jou!

Waanzin, het schaduwd velen van ons op een afstand. Het kijkt geduldig vanuit de schuduwen toe hoe we ons leven leiden. En waneer we niet op onze hoede zijn, of we ons te veel door gevoelens laten meeslepen kruipt het vanuit het duister te voorschijn en overmeestert het de geest moeiteloos. Als dit gebeurd sta je voor een keuze: Of je verzet je er tegen of je laat je er in meeslepen. Daar wordt de lijn getrokken tussen goed en kwaad.
Thenaka draaide zich rusteloos op zijn schouder. Hij had nog geen oog dicht gedaan en binnen een uur zou Daan hem wekken voor de tweede wacht. Hij had al enkele dagen slecht geslapen door de koude en kopzorgen. De Sfinx leek hem het meeste te storen, maar daar kon hij momenteel niets aan veranderen, morgen zouden ze hem proberen uit de lucht te schieten met de twee Schorpioenen die op muren stonden rond de burcht. Wat Thenaka vooral ergerde was de constante tegenwerking van mensen die ze tegenkwamen. Een stel hooggeboren debielen die zich achter hun arogantie en tittel verschuilde. Hij kreeg er het lopendeschijt van om hun bezig te zien. Hij had nog maar enkele edellieden en gewijden ontmoet die hij aangenaam kon noemen, maar die kon hij op één hand tellen (hahaha).
De graaf was een doorn in zijn schoen want de man was zonder twijfel knettergek. Wat een slechte combinatie vormde met zijn adel titel. Met een zucht draaide Thenaka zich op zijn rug. Maar of hij of zijn even debiele geliefde de sfinx zou zijn was twijfelachtig. Maar waarom zijn er dan factoren die naar hem of haar wijzen en hen zonder twijfel verdacht maakte. Zijn constante getwijfel was belachelijk duidelijk. Het is waar de sfinx nu eenmaal bekend voor is. Maar lijd het eronder of kan het dier het controleren? Haar verwondingen nadat Daan de sfinx wist te raken met een pijl is ook verdacht. Maar het kan evengoed gewoon de woede van haar geliefde zijn geweest... Was alles maar zo simpel. Is hij de sfinx en heeft hij uit frustratie haar inelkaar gemept? Is zij de sfinx en maakt ze de graaf gek of wordt ze gecontroleerd door hem... ? Ha! Laat me niet lachen Thenaka! Hou je mond vuile hond. Kom nu, laten we het beschaafd houden vriend. "ik zei zwijg!" Siste Thenaka gefrustreerd. Laat het denken aan een ander, jij bent het wapen. Met een zucht zette Thenaka zich recht op zijn matras, hij keek even naar Daan die naar buiten zat te staren. Er verscheen een goedkeurende glimlach rond zijn lippen. Ja, het is een goed grenswachtertje maar heeft hij het om jullie te volgen? Ja. ok, dat denk ik ook... Maar dat is niet waarom ik je rust verstoor mijn beste. Spreek dan op, en maak het snel. Wel, jou redenering is belachelijk. Ik heb nog nooit zoveel onzin gehoord in mijn hele leven. Denk je nu echt dat één van die twee debielen de Sfinx is? Ha, soms laat je me toch lachen hoor! De graaf is niet meer dan een waanzinnig zwijn met een titel, en waarschijnlijk ook wel een moordenaar, maar zeker geen mythologisch creatuur. Ja, het is al bij je op gekomen dat hij waarschijnlijk zijn vrouw gedood heeft... En als dat zo is heeft hij ook de gewijde naar Borons hallen gestuurd. En er klopt iets niet met hun verhaal. Dan hebben we nog onze vriend de Bootschapper en de baby die je gevonden hebt. Het lijkt erop dat de Bootschapper in de burcht geweest is maar is dit wel zeker? En ik denk dat het onmogelijk is om een volwassen man in een baby te doen veranderen. De baby werd geofferd door de dorpelingen, of achtergelaten. Een bastaard? Misschien. Wat denk jij? Ik denk dat de Bootschapper door de Sfinx is gedood voor of na hij in de burcht geweest is. Ik denk dat de Graaf tot moord instaat is. Ik denk dat het meisje waar hij zo door geopsedeerd is niet is wat ze lijkt. En ik denk dat de jager die onze gids gaat spelen meer gaat weten. Ik weet dat ik meer moet te weten komen over de ziekte van de Graaf zijn vrouw, ik denk dat er gif werd gebruikt en dat de gewijde er achter is gekomen... "Thenaka het is jou beurt." Met een ruk werd Thenaka uit zijn mijmering gebracht doordat Daan hem 'wekte'.



(laat me er is aan denken dat we touwen aan de schorpioenpijlen hangen zodat het gedoe ni kan gaan vliegen.)

En 50 Aptjes voor de gekke kronkels van Thenaka Khan!

(Van twee weken geleden)

Eindelijk hebben we de burcht van Keranvor achter ons gelaten. Ze reden nu in een rechte lijn richting de stad die de Ogerpoort verdedigde. Pijnzend dacht Thenaka terug aan wat er allemaal gebeurd was in Keranvor. De dood van de Uciriaat, Het was in Thenaka's gedachten voorbij gegaag dat er een mogelijkheid was geweest dat de man in een zwijn veranderd was. Al de sporen die ze bij zijn paard hadden gevonden duide hier op, maar hij had het voor zich gehouden omdat het nu eenmaal zo waanzinnig had geklonken.
Uiteindelijk hadden we ons een weg naar Keranvor gevonden toen de jager uiteindelijk was aangekomen. Toen we binnen kwamen in de grot werden we vrijwel onmiddelijk belaagd door een stel houten Golloms die ons de weg versperde. De tovenaar die hen had gemaakt zat achter dit alles. Hij had de Sfinx gemanupileerd om hem te helpen grifioenen te doden om er Kirvalken van te maken. Na een lange, bloedige en vermoeide strijd was alles eindelijk weer stil. De Golloms lagen in stukken op de grond, de tovenaar was echter in rook opgegaan en de Sfinx lag stervend op de vloer naast een machtig Grifioen dat er even slecht aan toe was. Het machtige beest bleek uiteindelijk Oberon te zijn, een zoon van Praios. Na zijn dankbaarheid te hebben geuit nam hij Daan's zonden weg, die hij had verkregen door het zwijn te doden dat bleek de uciriaat te zijn. Hij gaf ook de Bard een machtig heilig zwaard voordat hij weer verdween.
Nadat Dawn, Lyam en Daan de grot hadden verlaten zag ik Kareia nogmaals haar magie gebruiken en plots begon ik de zoete geur van verrotting te ruiken, mijn hoofd tolde van haat toen de demon te voorschijn kwam. Thenaka huiverde bij de gedachten dat hij niet had gedurfd om vanuit de schaduw het wezen aan te vallen. Uiteindelijk stind de heks voor een keuze, sterven of pakt. Ze nam het aan....

Thenaka Khan huiverde lichtjes waneer hij de doornen in zijn polsen voelde glijden. Hij had zich gevangen laten nemen en daarvoor schaame hij zich. Een grimas spleet zijn gezicht in twee toen een bewaker langs hem liep en hem een klop met het heft van zijn zwaard gaf waardoor de hele zaal in het rond begon te draaien. Met alle kracht die Thenaka nog uit zijn gebroken lichaam kon putten probeerde hij te vechten tegen de duisternis die hem stond te overspoelen. Hij probeerde de pijn van de wondes, die hij had opgelopen in de strijd, te omhelzen zoals hij had geleerd in de groene hel. Maar hij kon het niet. Zijn lichaam was te gebroken, het liet hem in de steek en hij viel de duisternis in.
Hij was niet dood, dat wist hij. Maar het zou niet lang meer duren voordat al het bloed uit zijn lichaam zou zijn gezogen. Nogmaals vervloekte hij zichzelf. Hij verachte zijn zwakheid. Zijn geest overspoelde zich met schaamte waardoor zijn woede opwakkerde. Het was hun schuld dat ze niet voorbereid waren geweest. Hij had de val moeten zien. De tekens waren overduidelijk. Het was de arogantie van de leiders en blindelingse vertrouwen in de goden dat hun ten onder had laten gaan. Zijn woede groeide met de seconde. Maar het was vooral de verdorvenheid van het demonengebroed en hun drang om alles te vernietigen dat hem juist razend maakte. Door hen had hij alles verloren wat hij lief had! Plots was hij terug bij bewustzijn en hij wist eindelijk wat er gedaan moest worden...

tbc

Nacht na de ontsnapping.
Hij was ontsnapt, zijn vrienden ook. Maar waarom voelde hij zich nog steeds gevangen? Wat hield hem vast? Hij had voor een korte tijd getwijfeld. Getwijfeld aan zichzelf, de mensen, zijn vrienden en de goden. En nu moest hij met dat verlies kunnen leven.
Thenaka stopte zijn pjip me wat tabak terwjil hij naar Daan's rug staarde die zijn uiterste best deed wakker te blijven tijdens zijn wacht. Vermoeid zuchtend voelde hij aan de wond op zijn arm en vervloekte de ondoode die hem dit nieuwe litteken had gegeven.

Nacht na de ontmoeting met de draak.
Zachtjes mompelend staarde hij naar de plafond van zijn kamer. Waarom hij had getwijfeld wist hij niet meer. Er was nog steeds hoop, hoop op redding. Hij grimaste toen zijn gedachten over het feit dwaalde dat hij aan Boron had getwijfeld. Hij was zijn ware heer en niets kon hem daar van weerhouden. Zelfs hij niet.
Het was iets bij de draak geweest dat hem had veranderd, wat wist hij niet maar hij bedankte het serpent toch voorwat het spel met hem gedaan had.

Koen, ik heb voor deze post al 3 posts waar ik nog geen APtjes voor gekregen heb. Dus nu 4 posts


IJsberend liep Thenaka door zijn kamer. Zijn hoofd gevuld met zorgen. Hij had nog niets van Sanosuke en Sojiro gehoord en hoopte dat ze nog in leven waren. Hij huiverde bij de gedachte dat hij zo goed als alle tranen de dood had in geholpen. Hij huiverde niet bij de gedachte dat ze dood waren maar omdat hij er niets bij voelde. Had hij zich al zo hard afgesneden van zijn eigen gevoelens dat hij er niet meer om gaf wie er rondom hem stierf? Boos trapte hij tegen een helm van een ondode die men was vergeten op te kuisen na de veldslag. Neen, dat was het niet. Het waren allemaal slachtoffers in een oorlog tegen het kwade en daarvoor was er geen tijd om voor hun dood te rauwen. Men kon hen enkel wreken!
Galotta had zijn einde gevonden, hoe wist Thenaka niet. Hij kon zich nog de hopeloze strijd met de lucht schepen herinneren. Hij begreep nog steeds niet waarom ze zijn plan niet hadden gevolgd, maar wuifde de gedachte weg voor een nieuwe. Het was moeilijk te begrijpen dat zij als enige de infiltratie hadden overleefd. De magiërs waren tot op de laatste geveld samen met de soldaten. Alleen Rondrigan had het ook overleefd, maar die zal nimmer met ons praten wegens Daan. Hij ging het echter niet opgeven, hij was een agent van de KGI en dat zou hij blijven tot op de dag dat hij het priesterschap op zou nemen. Weer wuifde hij die gedachte weg.

Vermoeid gespte hij zijn zwaarden los waarna hij één aan de haak bij de deur hing en de ander op het bed legde, om het vast te kunnen houden terwijl hij sliep. Het was het magische zwaard dat hij zich had toegeëigend samen met het vliegende tapijt. Het zwaard had niet geholpen en de tapijt leek een eigen wil te hebben. Maar het maakte niet uit. Kreunend ging hij op het bed liggen bij die gedachten. Kholak-Kai was gevallen maar niet voordat het een derde van heel Gareth had vernietigd. Emer was ontvoerd door Razazor. Nog meer goede mensen waren er gestorven. Hafax stond op hun drempel met een elite leger… De slag om het middenrijk was lang nog niet gedaan.

Grommend draaide Thenaka zich om en liep weg van zijn vrienden, weg van de Praioten, weg van alles. Tot zijn eigen afschuw merkte hij dat zijn hand strak rond het gevest van zijn zwaard zat. Zijn woede brande zo hevig dat hij moeilijkheden had zichzelf onder controle te houden. Die sensatie had hij nimmer gevoeld sinds hij Masema Khan, zijn eigen vader, over zijn kling had gejaagd. Maar deze keer waren de gevoelens tegen ieder die iets tegen hem zei. Zelfs de kleinste opmerkingen voedde de vlammen van de razernij. Kwam dit doordat hij de splinter had aangeraakt? Was het door de dromen die hij deelde met Coran Grasbrenger, of had de waanzin hem eindelijk te pakken gekregen?

Eén ding was echter zeer zeker, als hij niet snel iets deed zou hij dingen doen waarvan hij spijt zou hebben. Neen, dat is niet juist. Zij zullen er spijt van krijgen! iedereen die hem dwarsboomde zou er spijt van krijgen.

(occ: Met al zijn slechte eigenschappen x2 kan iedereen duidelijk zien dat er iets mis is met Thenaka hé. Het is duidelijk dat hij zich zelf niet onder controle kan houden. Je hebt allen gezien wat hij in de praios tempel geprobeerd heeft, of dit verbonden is met zijn huidige status, weet ik zelf niet. Wat ik wil zeggen is ik ga zijn wraakzucht uitspelen maar niet op de kinderlijke manier zoals bij Daan's pijlen maar wat heviger en echter.
Koen wat staat er in de boeken juist? Wat is de correcte uiting van wraakzucht?)

Het leer rond het gevest van de nachtwind kraakte zachtjes door de wrijving onder Thenaka's hand terwijl hij zich een weg baande door de drukke gelachkamer van een herberg. Hij had er voor gezorgd zijn veteranenhand uit te doen. Ruw duwde hij iemand opzij die in de weg stond, en zorgde ervoor dat de man tegen de grote kerel in de hoek aan botste. Verheugd zag hij hoe de grote kerel woedend werd en de man een harde mep gaf tegen het hoofd waardoor hij terug kaatste tegen Thenaka. Met gevijnsde geschrokkenheid ontweek hij de man en keek woedend naar de grote kerel -die ook woedend naar hem terugkeek.
"Als ik jou was zou ik je goddeloze zwijnen ogen op iemand anders richten voordat ik je hoofd breek met mijn vuist." Tot Thenaka's plezier zag hij dat de man rood aanliep door woede en met grote stappen op hem af kwam stappen. Behendig blokkeerde hij de eerste klap waarna hij in zo soepele beweging de man over zich heen slingerde in een groepje gemeen uitziende mannen. Glimlachend sprong hij op een tafel. "Wat lig je daar nu te stinken als zwijn terwijl ik hierboven zit?"
Vloekend stond de kerel op en greep een stoel vast. Met een gemene snauw wierp de man de stoel richting Thenaka. Met een klap die alle lucht uit Thenaka's longen perste viel hij tegen de grond, glimlachend om de pijn. Hij leefde! Trillend kwam kwam hij overeind om een slag te ontvangen. Hij deed niet eens de moeite terug te slaan wanneer de volgende kwam.

Thenaka kwam kreunend overeind uit zijn bed en keek in het rond. Hij was dus toch terug geraakt in zijn kamer. Vermoeid legde hij zijn hoofd terug op het kussen. Nog even en hij zou weer aan het werk moeten. Maar nu kon hij nog even rusten.

pffft ik had een hele update getypt en is weg

Beter altijd in word typen, en regelmatig opslaan. Dan vermijd je dat.
Suckt wel behoorlijk.

idd, doe ik meestal, was deze keer echter wat lui . Ik doe het strx wel opnieuw.

aha, de voorbereiding duurt voor mijn master-project gaat wat trager voorruit dan ik verwachte. Na woensdag zal de bg wel terug bijgewerkt worden.