Dagboek

Sessie 1

Het begin..

Reminder: Zoek 'De grafdelversmythe' op

Opmerking: 'De ondergang der dievenguldes' niet meer vertellen in 'De Zwarte Drek'

Reminder: Extra paar snaren halen voor de gitaar.


Belangrijk !: toegang tot een goed verhaal !
Mogelijke uiteenzetting van de gebeurtenissen:

Op één der donkerste nachten in Gareth was ik, Bard Lyam Hoogmolen uitgenodigd in 'De Zwarte Drek' om mijn kunsten te vertonen. Duistere rilling liepen over mijnen rug toen ik in de buurt van dezen taveerne kwam. Ik was een half uur te vroeg zoals normaal om nog een stevige pint te drinken. De rillingen werden erger toen ik aankwam. Het was niet één der donkerste nachten, het was dé donkerste nacht in Gareth. Geen enkele lamp brandde en geen geluid liet zich horen. Voorzichtig duwde ik de deur open en betrad het duistere gebouw. Het was nog donkerder binnen dan buiten. Ik stapte traag verder en stootte tegen iets zacht. Geschrokken keek ik in het rond. Bloed, scherven, vuil en talloze lijken lagen op de grond. Zo snel ik kon probeerde ik de gedoemde plaats te verlaten maar werd in de ingang tegengehouden door een kreet. Waardoor ik na al mijn moed te verzamelen terug naarbinnen schreed. In het donker zag ik diegene met het nog kloppende hart. Zonder te denken trok ik mijn zwaard. Want voor me stond een man volledig in zwart. Eervolle moed en moedvolle eer ! Onze zwaarden vonkten van weleer. Wonden en slagen inkasseren, maar blijven pareren. De punt van mijn rapier baande zich een weg in zijn been. Uit de gang kwamen stemmen, het werd tijd dat ik verdween. Me een weg naar buiten zoekend smeet ik een dolk met sier in zijn keel. Verdomme ! Ze waren nu echt met veels te veel. Mijn uitweg vond ik in de stadsriolen. Verdorie, je hebt je weer in de nesten gewerkt, Lyam Hoogmolen.

En tijd zat ik verstopt in een nis. Stemmen naderden en schrik sloeg zich rond mijn hart. Vreemde mensen maar ze deden niets kwaad. Hoi mijn naam is Lyam hoogmolen, ik ben een bard. Vol twijfel namen ze me op in hun queeste. De riolen zuiveren van ondoden en kwade geesten. Gek als ik was besloot ik om met ze mee te gaan. De moed en kracht van deze groep was begeesterend en groot. Na het uitschakelen van twee wachters zonder het minste geluid, gingen we stil verder. Een stem sprak en mijn benen werden lood. Keer om ! Of het wordt je dood. Ne het weigeren van het gebod werden we langs alle kanten overmand. Het duurde niet lang of ik lag bewusteloos in het gore zand. Het spreekwoord klopt, hoogmoed komt voor de val. Dan de herrinering van een mooi lied en vrede overal. Toen ik weer wakker werd was ik in den koepel van roos. Ik was liever terug bewusteloos. Overal lijken en een grote groep in zwart. Een krijger genaamd Thenaka in een gevecht ter dood. Dit werd te veel voor deze simpele bard. Ik zocht naar vrouwe Kareja maar er was geen spoor te bekennen van haar. Dit was te veel, ik zette me in een hoek en begon met het stemmen van mijn gitaar. De moedige thenaka verloor een hand. Spijtig genoeg had hij met de priesters van Tsa geen goede band. Ik was blij, ik werd geheeld. Maar de stemmingen waren verdeeld. Al zit ik nu in het midden van een gevaarlijke queeste. De kracht van een goed, ongekend verhaal, een gewijde dolk en de zwarte sikkel intrigeren me het meeste. Mijn verhaal begint...

(einde van de mogelijke opsomming..)
korte uiteenzetting van de feiten:
In de Zwarte Drek was iedereen dood en werd ik aangevallen door een Tulamied in het zwart. Na een gevecht kon ik me in een riool verstoppen en werd ik gevonden door een vreemde groep: Een Tsa-geweide genaamd Dawn, een zwaarddanser met een nachtwind genaamd Thenaka khan, één of andere magiër die zich Wolfjin noemt, een eervolle krijger genaamd Wolfhart, en een mystieke dame die Kareja heet. In het riool kwamen we een Boron priester tegen die al verschillende ondoden had uitgeroeid. Hij heeft het over moorden in de stad en mensen van Boron. Als we doorlopen komen we in een gang met twee wachters. Ze zijn al snel uitgeschakeld door Thenaka en Wolfjin en we zetten onze tocht verder. Na tegengehouden te worden door een groep worden we aangevallen. Ik geraak bewusteloos en kan me nog vaag iets herrinneren van een mooi lied. Als ik weer bijkom zijn we bovengronds in de rozenkoepel waar Thenaka staat te vechten met wat blijkt zijn vader te zijn. Hij verliest zijn hand. Na dit alles werd ik geheeld bij de Tsa-geweiden en doe ik nog een laatste optreden in Het Satijnen Gordijn waardoor ik 21 dukaten verdien. Ik besluit om me mee in deze gevaarlijke Queeste te storten op zoek naar het beste verhaal ooit. We krijgen een geweide dolk en vertrekken te paard naar de zwarte sikkel.

Leuk geschreven! Een dagboek dat een bard waardig is.

Met die stukjes in rijm lag ik echt in een deuk xD Zo zalig!

Ga je dit ook voordragen/zingen? 8D

En 50 aptjes voor onze eerwaarde bard!
Grappige schrijfstijl, past bij je karakter!

das een geweldig idee caroline ! (ik hoop dat ik het juist heb geschreven)
Maar ik ga toch passen denkik.
Heeft iemand toevallig een klein gitaartje? ^^
cheers!

ik ga proberen om mijn dagboek nog wat deftig te schrijven want ik had deze twee weken echt verschrikkelijk weinig tijd. veel te veel te leren voor deelexamens. Ik probeer hem morgen of vrijdag nog te schrijven maar het zal geen rijm worden deze keer, gewoon een samenvatting.

ik ga vandaag geen versje schrijven.. sorry :p maar het neemt geweldig veel tijd in beslag dus heb ik een gewone tekst geschreven. Hier is hij !

Sessie 2: De dood van Wolfjin

Het vertrek

Na mijn avontuur in de riolen hadden we de opdracht gekregen om de stad te verlaten en te zoeken naar één of ander man. Ik snapte er niet veel van maar besloot om mee te gaan. Ik was al zo lang aan het wachten op ‘het moment van het verhaal’. En volgens mij was dit het. Na een kort bezoekje aan Jars Gorsam kreeg ik 5 dukaten om me voor te bereiden op de reis. Toen ik net op het punt stond om inkopen te gaan doen kwam iemand ons vertellen dat we gevraagd waren naar de Borontempel te komen. Daar aangekomen vernomen we dat er een lijk gestolen was en dat er gevochten was. We gingen naar binnen. Het was doodstil in de gang. Er hong echt een akelige sfeer. Het gestolen lijk was een meisje. De deur van de lijkkist was er met een enorm geweld afgebroken. Niet menselijk.. Thenaka zei iets over een naamloze gewijde maar ik kon het niet goed verstaan. We besloten om te vertrekken en stegen te paard richting Werheim. Onderweg kwamen we voorbij een klein dorpje waar een grote stapel dood vee lag. Blijkbaar hadden de dorpelingen ze daar gelegd als offer. Een klein meisje kwam me vertellen dat de vogels dood uit de lucht vallen. Dawn voelde zich verplicht een klein gebed te doen en eens ze daar mee klaar was gingen we verder richting Werheim. Na een tijdje rijden kwamen we bij een herberg. De man die we zochten was hier blijkbaar 3 dagen geleden geweest. Na een korte onderhandeling met de herbergier slaagde ik erin om gratis te slapen en te eten. Als het avondmaal voorbij was bood Wolfhart me een Dwergse sterke drank aan. Omdat ik het nog nooit gedronken had goot ik het in één teug binnen. Het spul was veel straffer dan ik dacht! Dat voelde mijn hoofd de volgende dag ook. Ziek op een paard is minder leuk. Na een tijdje rijden door prachtig landschap komen we aan in Werheim. Het is een stad met vele soldaten. Na het zoeken van een klein stuk hout gaan we Werheim binnen richting de Praiostempel. Blijkbaar was de man, ik had vernomen dat hij Holgrir heette, hier ook 3 dagen geleden geweest en naar het oosten vertrokken. We waren hem nog lang niet ingelopen en vertrokken onmiddelijk weer. Onderweg worden we tegengehouden door een groep Praioslansiers. Ze trekken hun wapens en spannen hun kruisbogen. Ik en Dawn hielden ons rustig en konnen onszelf nog uit een moeilijke situatie redden maar Thenaka, Wolfjin en Wolfhart sloegen op de vlucht. Ik en Dawn vervolgen onze weg tot het donker werd en we besloten in het bos te slapen. De volgende morgend hoorde ik iets in mijn rugzak. Ik deed hem open en zag een stinkdier zitten dat rustig bezig was zijn geur te verspreiden. Het stonk verschrikkelijk. Ik besloot mijn rugzak te laten liggen en trok samen met Dawn verder. We komen aan in een klein dorpje genaamd Vredewang. Ik slaagde erin Dawn te overtuigen om me te laten optreden in de lokale herberg. Na het optreden rijden we in de nacht verder in de hoop de andere in te halen. Na een tijd rijden zagen we ze en vervoledigden de groep terug. Ze hadden blijkbaar ergens 2 mensen hun gevangenen gemaakt maar ik was te moe om me er iets van aan te trekken.

Het dodelijke gevecht

We kwamen aan in Galicië. Het was een echte veste. Het liep vol met soldaten. We vragen terug rond naar de man. Hij heeft 2 dagen geleden in de Baron Oblivion gelogeerd. We waren hem in ieder geval al ingelopen. Ik stelde voor om ook in die herberg te overnachten. Zo konden we misschien meer te weten komen. Na ontdekt te hebben dat de man met klimrusting vertrokken is besluiten we om het ook te gaan kopen. Thenaka wou nog naar de Rondra tempel om zijn confrontatie met de lansiers uit te leggen maar het draaide niet zo goed uit. Volgens mij had hij de situatie zelfs verergerd. Terug in de ‘Baron’ geeft een man met een irritant accent ons een kamer. Na het avondmaal probeerde Wolfhart mijn gitaar te stelen maar Thenaka hield hem gelukkig tegen. Ik was er daarna toch in geslaagd om hem zat te laten dansen op de tafel. Hij zou er niet veel van herinneren maar het was leuk om te zien hoe Wolfhart zich belachelijk maakte. De volgende dag vertrekken we richting Rammelhout en zien rookpluimen boven de bomen uitkomen. De huizen van Rammelhout staan en brand. Overal lagen er lijken op de grond en mannen in het zwart sleepten kinderen en vrouwen voort. Ik wist niet goed wat ik kon doen dus besloot om de paarden bij te houden. De anderen, zelfs Dawn, stoven op de mannen in het zwart af. Ik draaide de teugels rond een dolk en stak deze diep en schuin in de grond. Een stekende pijn in mijn been liet me tranen. Uit mijn dijbeen stak een peil. Zo snel ik kon rende ik op het huis af waar de schutter opstond. De stekende pijn negerend gooide ik een dolk richting het dak om hem af te leiden en liep rechtstreeks naar binnen. Ik klom de ladder van de hooizolder op en stak mijn zwaard door het rieten dak door waar ik dacht dat de schutter stond. Na een paar keer proberen trefte mijn zwaard doel en kwam de man naar beneden langs het trapladdertje. Ik probeerde 3 dolken in zijn richting te gooien maar door een plotse pijnscheut in mijn been gooide ik ze alledrie mis. Ik stond oog in oog met de man. Na het pareren van zijn aanval brak ik door zijn verdediging met een stoot van mijn rapier door zijn oog. Ik liep terug naar buiten om te zien of ik nog iemand kon helpen. Iedereen was gewond. Ik zag Wolfjin die doodgestoken werd door Wolfhart en voelde me misselijk worden. Thenake lag een tiental meter verder op de grond en bloedde verschrikkelijk. Met de weinige kennis die ik had slaagde ik erin Thenaka te verzorgen. Een rare tinteling ging door mijn lichaam en al mijn wonden waren plots geheeld. Het werd doodstil. Iedereen keek naar Wolfjin en zei geen woord. De overgebleven dorpelingen deelden de stilten en maakten een grote brandstapel. Wolfjin wordt op het hout gelegd en het wordt in brand gestoken. Toen gebeurde er iets vreemds. Een groene geest steeg op uit het vuur en zweefde naar de hemel. Thenaka reed weg en we probeerden hem te volgen. We slaagde erin hem in te halen en sloegen kamp op. Ik had de eerste wacht maar viel in slaap. De volgende ochten was Thenaka weg.


dat was het !

@Moderator-edit by Grubolsch: markup gereanimeerd.

50 avontuurpuntjes voor onze heer Bard!
Moge zijn liederen nog lang en welluidend klinken!

verdorie wat ben ik toch een stomme idioot ! Na een lange periode had ik eindelijk nog is een keer tijd om een dagboek te schrijven en weet je wat ik dan doe? EEN DAGBOEK SCRIJVEN VAN SESSIE 2! Ik wist niet dat ik dat al had geschreven.. Mja koen ik ga het dan toch posten want ik heb er mijn werk ingestoken :p. Verdorie, kluns dat ik ben !

ach ja.. hier is hij

Het vertrek (sessie 2)

Vijf dukaten rijker na een bezoek aan Jarst Gorsam voegde ik me terug bij de groep. Een Boron priester kwam naar ons toegelopen en verzoekte iedereen om naar de Borontempel te komen. Blijkbaar was er een lijk gestolen en was er in de tempel gevochten.Ik volgde de priester naar de tempel. Het was doodstil in de gangen. Er was een lijk van een meisje gestolen. De deur van de lijkkist was er met onmogelijk geweld afgetrokken. Thenaka zei iets over een naamloze gewijde maar ik snapte niet goed wat hij bedoelde. Deze groep had al veel dingen meegemaakt voor ik me erbij had gevoegd.

De volgende dag vertrokken we vroeg in de morgen om één of andere belangrijke man te gaan zoeken. Ik wist niet goed waarom we die man moesten vinden maar ging mee omdat de vreemdheid van deze groep mij aantrok. Dit kon wel eens een start van een goed verhaal worden. Ettelijke mijlen verder kwamen we aan in een klein dorpje. Ik kon het al een paar mijl voor we eraan kwamen ruiken, rot vlees. In het dorpje lag er een grote hoop kadavers als offer. Een klein meisje kwam naar Dawn gestapt en vertelde haar dat de vogels dood uit de lucht vielen! Dawn wou graag helpen maar we moesten verder dus deed ze een kort gebed en we zetten onze reis verder.

De nacht begon te vallen en we hielden halt bij een een herberg. De waard wist ons te zeggen dat de man die we zochten hier 3 dagen geleden was geweest. Dat was goed nieuws. Ik had verwacht dat hij weken voor ons zou zitten. Na een kort overleg met de waard had ik het geregeld dat ik niet moest betalen voor mijn eten en verblijf zolang ik even mijn kunsten vertoonde.

Na nog een dag verder te rijden door prachtig landschap kwamen we aan in Werheim. Het was een grote militaire stad. Zoiets had ik nog nooit gezien! Prachtig! Voor we de poort binnengaan zocht ik snel even een stukje hout en stak het in mijn rugzak. We begaven ons naar de Praiostempel en kwamen te weten dat de man, wiens naam Holgrir was, ook hier 3 dagen geleden geweest was. En dat hij richting het oosten vertrokken was. Dus zijn wij ook richting het oosten verder getrokken.

Ongeveer op het midden van de dag werden we tegengehouden door een deel Praioslansiers. Ik had het gevoel dat we al iets verkeerds hadden gedaan zonder schuldig te zijn. Er ontstond een grote ruzie tussen de lansiers en Thenaka. Ik en Dawn hielden onze mond. De Praioslansiers trokken hun wapens en richtten hun kruisbogen. Ik stond niet onder arrest gelukkig, en Dawn viel er ook buiten. Maar onze 3 andere metgezellen hadden minder geluk. Ze kozen om te vluchten en gaven hun paarden te sporen. Ik heb nog nooit een paard zo snel zien rijden! Ik en Dawn hebben dan maar besloten om ze achterna te reizen in de hoop ze ergens tegen te komen.

Na een dag en een nacht zagen we de rest van de groep weer verschijnen. En ze hadden voor één of andere reden twee gevangenen bij. Die avond kwamen we aan in Galicië. Na wat rondgevraagd te hebben komen we te weten dat Holgrir hier is geweest en hij in herberg 'Baron Oblivion' overnacht heeft. Hij is daarnaa vertrokken richting Rammelhout. We kochten klimuitrusting en vertrokken de volgende dag richting Rammelhout.

Rook! Vuur! Rammelhout brandt! Huizen stonden in lichterlaaie. Lijken bestrooiden de grond. Mannen in het zwart gekleed waren het dorp aan het plunderen. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen dus ik hield de paarden maar bij. Dat was geen goed idee. Er stond een boogschutter op één van de daken en hij had alle tijd om rustig op mij te mikken. En hij schoot nog raak ook! De pijn verbijtend ben ik het huis waar hij opstond binnengelopen. Ik probeerde hem op goed geluk te raken door mijn rapier door het dak te steken en na een paar keer lukte het! Spijtig genoeg had de man daardoor beslist om naar beneden te komen en mij aan te vallen. Ik probeerde nog 3 dolken te gooien maar ik mistte ze allemaal. Ik viel hem dan maar aan met mijn rapier. Ik weet niet of het geluk was van mij, of dat mijn tegenstander gewoon slecht was, maar ik slaagde erin om mijn rapier los door zijn oog te boren. Triomfantelijk liep ik naar buiten maar de anderen hadden minder geluk. Iedereen was gewond. Wolfjin was dood en Thenaka stervende. Nadat ik Thenaka even snel gestabiliseerd had begon het plots kersenbloesem te regenen. Al mijn wonden waren plots verdwenen, thenaka stond terug op en ik voelde me beter dan ooit! Maar dat geldde niet voor Wolfjin. Hij had in dit gevecht het leven gelaten. Later die dag hebben we hem verbrand. Zijn ring barstte van de hitte en een groene geest steeg naar de hemel. Thenaka reed plots weg en we probeerde hem te volgen, maar hij was al weg...

Ik zal het beschouwen als een perfectie van je dagboek, dus geef ik je nog eens 25 Aptjes, omdat het zo zielig is. ;-)

jeuj ! :p

LOL! Je bent grappig ^^"

Ik ben ook bezig hoor