Achtergrond verhaal Ambrax

Achtergrond verhaal Ambrax,
132 jaar geleden werd er in een dwergen stam in het kosh-gebergte een tweeling geboren. Dit is niet al te vreemd bij dwergen ze werden Ambrax, en Barin genoemd, de trotse vader Andoram was tevens meester smid in zijn clan en verheugde zich op het opleiden van zijn opvolgers. Eens de jongens hun baardgroei begon zaten ze al vol energie en kattenkwaad, als men ze geen 5 minuten in de gaten had waren ze spoorloos op ontdekkingsreis doorheen de stam, iedereen kende de tweeling goed de meestersmidszoons. Maar als ze ouder werden, werden ze meer plichtsbewust, wat moest gebeuren werd gedaan, beiden bleken ze ook waardige opvolgers voor vader te zijn de dwergen smeed kunst had voor hen maar weinig geheimen. Op de leeftijd van 25 had Ambrax al een pracht exemplaar van een bijl gesmeed, en zijn broer was eerder voor de fijnere technieken hij creëerde prachtige wand versieringen. Kracht ontbrak beide jongens niet regelmatig werd dit op de proef gesteld tijdens zware werken voor renovaties na een orken of rover aanval waarbij ze ook nog eens moedige strijders bleken te zijn. Het leventje ging zen rustig gangetje tot dat het noodlot toesloeg. Op de vooravond van hun 35 ste verjaardag ontstond er ruzie tussen de broeders, de reden waarom word zal me enkel van geruchten en roddels horen, sommigen zeggen dat het een vrouwe kwestie was anderen jaloezie omdat vader Ambrax had aangeduid als opvolger van meestersmid. De waarheid weet op dit moment nog maar 1 persoon, Ambrax want hij is de enige van de 2 broers wiens vlam nog brand. De dag van de vuurdoop ging echter door, eerst was er de ceremonie van het scheiden van de tweelingband en daarna kwam de opgaven om zich volwassen te bewijzen. Beide broers moesten samen met nog enkele jongelingen een wapen of sieraad smeden een koning waardig. De materialen zouden ze ook zelf moeten voorzien. Ambrax ging voor een tweehandsbijl zoals nooit eerder gezien zou zijn, en vertrok om de metalen te halen bij de mijn. Barin zou een kroon smeden met een zeldzame edelsteen die hij ooit gevonden had. Beiden broers verzamelde hun materialen en trokken naar de smidse van hun vader, Ambrax was zijn bijl al volop aan het vervaardigen toen Barin de smidse binnen kwam. Hoewel er nog ruimschots tijd was begon Barin aan te dringen om zelf zijn kunstwerk te vervaardigen, maar Ambrax zij gewoon dat hij eerst was en eerst zijn bijl zou afwerken. Barin werd ongeduldig en duwde Ambrax opzij, hij viel tegen een lantaarn houder waardoor de lantaarn brak en de olie over zijn gezicht liep. Furieus door het onderbreken van zijn werk stormde Ambrax op Barin af en gaf hem een rake klap op zijn gezicht, er ontstond een wild gevecht en op een gegeven moment duwde Barin met al zijn macht Ambrax van zich weg waardoor hij te dicht bij het smidsvuur kwam en de olie die nog op zijn gezicht zat vuur vatte. De pijn ging door heel zijn lichaam en hoewel hij het vuur vlug gedoofd had bleef de pijn nog erg nazinderen, niet zozeer de pijn van zijn wonde die hem getekend had voor het leven maar wel de pijn van de woede die hij voelde. Angst zat er in de ogen van Barin, hoe had het zover kunnen komen snel draaide hij zich om en zette het op een lopen. Ambrax woedend op wat zijn broer had aan gericht, rende hem achterna met de bijna afgewerkte bijl in zijn handen. Onfortuinlijk was het dat net op dat moment een orken bende zich op de schatten van de dwergen gezind. Volledig on voorbereid voor de aanval want door het geruzie hadden ze de alarm kreten niet eens op gemerkt stond Barin oog in oog met een ork luitenant, en werd Ambrax net getuige van de zwaardslag die zijn broer het leven ontnam. 33 orken stierven door de bijl van Ambrax maar zelf dat kon zijn verdried niet weg laten ebben. Hij was schuldig voor zijn broers dood hij niet de ork maar hij hadden ze geen ruzie gehad hadden ze samen zij aan zij gestreden maar nu niet. Snel rende hij terug naar de smids nam het hoog nodige en vertrok als de ochtendbries uit de stam hij kon niemand nog onder ogen komen van zijn huidige stam hij wou niemand nog zien want dan zou hij aan zijn broer herinnerd worden en aan zijn dood. Hij zou enkel terug keren als hij zelf voldoening van berouw zal hebben of in Angrosch smidse persoonlijk zich zal verontschuldigen aan zijn broer om nadien samen terug van het eeuwige vuur van angrosch te genieten.

De eerste dagen dat hij de stam verlaten had wist Ambrax niet goed waar heen of wat te doen. Dus doolde hij maar wat rond, at enkele zwammen waarvan hij wist dat ze eetbaar waren , of als hij geluk had kon hij een dier doden. Op een morgen had hij kamp opgeslagen ergens aan een berg voet die nog wat bebost was. Die morgen hoorde hij kreten en hulp geroep verder op, als hij het nader ging onderzoeken zag hij dat het mensen waren. Mensen, hij had met deze wezens nog niet te veel te maken gehad , af en toe kwam er eens een klein groepje spullen kopen bij vader meestal werktuigen maar nu en dan ook wapens, en natuurlijk ook de rovers die uit waren op hun schatten. Hij kreeg de indruk dat het hier ook om een roof overval ging mits enkele sjeik geklede heren belaagd werden door enkele er ruig en onverzorgd uitziende bandieten. Het zag er naar uit dat het gevecht in het voordeel van de rovers was, hoewel het zijn zaken niet weren zat de bloedlust nog steeds in zijn aderen en stormde hij zwaaiend met zijn bijl op de rovers af. Door de verassing vielen er onmiddellijk 2 dood neer een derde volgde snel omdat hij nog steeds in verwarring was, al snel waren alle rovers gedood. “ Halt Dwerg, wie ben jij!” riep een van de lijfwachten van de koopman, “Wel MENS ik ben Ambrax, en heb ik niet net jullie leven gered?” Dankzij de handel die de dwergen af en toe met mensen dreven sprak Ambrax een beetje de taal van de lange lijzen. “ Daarvoor ben ik u eeuwig dankbaar meester Ambrax hoe kan ik u belonen?” vroeg de koopman, “ Wel een maaltijd zal ik niet afslaan” “ Perfect reis maar mee tot aan Winhal dan zal ik u daar op een luxe maaltijd trakteren”. Geen idee van wat de man nu bedoelde maar toch te moe en hongerig om te denken ging hij op het voorstel in. Tegen de late middag arriveerde ze in Winhal en zoals beloofd werd Ambrax op een luxe maaltijd en overnachting in een herberg getrakteerd. Toen hij zijn eerste slok mensen bier naar binnen goot spuwde hij het haast terug uit maar had te veel dorst en slikte het door, “ Wat is dit voor boucht? Zit hier wel alcohol in?” Na enkel excuses van de koopman en enkel munten door te spelen aan de waard kreeg de dwerg een torwals bier dat al iets beter van smaak was. “ Excuseer waarde heer dwerg, zou ik u iets mogen vragen, zou u interesse hebben in werk?” Als Ambrax informeerde achter wat voor werk legde de koop man uit dat hij nog tot nostria moest verder reizen en hij een krijger als hem wel kon gebruiken. Niet echt veel opties waren er dus nam Ambrax het werk aan. Toen ze in Nostria aankwamen werd Ambrax’ beurs goed gevuld en ging hij naar de plek waar hij zeker wist dat het goud goed besteed zou zijn, de herberg. Elke keer dat hij ee n herberg binnen wandelde werd er naar hem gestaard , kwam dit vanwege zijn brandwond of omdat ze misschien niet al te veel dwergen zagen in deze streek, hij ergerde zich er al niet meer aan en begon zich tegoed te doen aan het Thorwals bier dat hem ondertussen wel begon te smaken. Al snel kwam er een reus van een man op hem toe gestapt “Dwerg ge zit op men plaats!” Ambrax zij niets en negeerde de man waarop deze kwaad werd en de tafel voor Ambrax’ neus aan de kant wierp. Dat was het teken, Ambrax veerde op en gaf met een sprongetje de man een vuistslag in het gezicht, maar dit deed blijkbaar niet veel de man schudde het hoofd en gaf Ambrax ook enkel rake klappen. Het gevecht duurde een tijd voort tot de stadswacht binnen kwam en de twee arresteerde. Als ze eenmaal in de cel zaten stelde de man zich voor “ Ik ben Walkir Dwerg, je vecht goed voor je gestalte hoe heet jij” Ambrax, en ik moet zeggen jij kan ook rake klappen uitdelen” Na deze voorstelling begon Walkir te vertellen over zijn thuis Thorwal en over hoe hij ook als huurling zijn brood betaalde en zo werd er een vriendschap gecreëerd tussen 2 collega’s voortaan deden ze jobs tezamen. Zo reisden ze mee met koopmannen , Baronnen of die hun dochters, en af en toe hielpen ze mee met het verdedigen van een dorp of stam tegen rovers of orken en zelfs af en toe wat kracht patserij met het helpen her op bouwen van vernietigde gebouwen. Hun buidel raakte stilaan goed gevuld. Toen ze op tocht waren voor hun zoveelste opdracht vroeg Walkir plots “ zeg die bijl van jou zou wel eens wat fraaier mogen gemaakt worden.” Ambrax bekeek zijn bijl , hij had ze nooit afgemaakt misschien was dit de eerste stap naar het vergeten van het verleden. Toen hij in een dorpje in de buurt van Joborn werd gevraagd om wat smeedwerk te doen nam hij zijn bijl en begon deze af te maken, beelden van zen verleden spookte voor zen ogen “een test van Angrosch, ik moet doorzetten” dacht Ambrax en hij smede het wapen de hamerslagen werden harder en intenser er stonden mensen te kijken het leek wel of de dwerg in een soort van trance was de ene slag na de andere het gonsde in Ambrax hoofd zijn brandwond deed pijn toch bleef hij gaan. Enkele uren nadien stopte de hamerslagen hij hield zijn bijl op en keek met het oog van een meestersmid keek hij, en zag dat het goed was deze bijl zou zijn broers dood nu nog beter vreken dacht hij na enkele oefen zwaaien met het wapen. Hij strijde nog enkele jaren aan de zijde van de Thorwaler Walkir en stond hem bij in meerdere kroeg gevechtjes. Ambrax begon delen van Walkirs vechtstijl over te nemen, een zeer furieuze vechtstijl die Walkir Hamervuist had genoemd. Samen reisden ze doorheen bij na heel Thorwal en een stukje Bornland, maar na enkele jaren had Walkir genoeg van het huurling werk, hij was het mooiste dienstmeisje ooit tegen het lijf gelopen en toen de liefde wederzijds bleek te zijn besloot Walkir te trouwen en een eigen stekje te zoeken. Ambrax bleef nog een tijdje in Thorwal tot na Walkirs bruiloft maar vertrok dan weer op pad hij had nog vele orken levens te nemen voor zijn schuld bij Angrosch was afgelost. Op een dag zat Ambrax in een kroeg in het meer tegen het middenrijk gelegen dorp bier te drinken als verfrissing van de hete dag, toen hij buiten een klaroen hoorde galmen en een herout begon de aandacht te trekken. “ Burgers, en bezoekers Svelltal word belegerd door orken, zij die nood aan werk hebben kunnen zich aanmelden om het leger te versterken. Het leger zal je voorzien van al het nodige en je een premie geven naargelang je prestaties, wie hiervoor interessen heeft kan zich aanmelden bij de locale prefect!” Dit klonk als een mooi doel voor Ambrax zijn bijl zou zoveel mogelijk orkenlevens nemen om zijn vergeving te verdien en terug in de gratie van zijn god te komen. “Angrosch zijn met mij!” riep hij door de kroeg en ging zich aanmelden als gewillige soldaat. Hij werd in een detachement van zwaar voetvolk geplaatst dat de front linie vormde, het zou een harde strijd worden. Slag na slag 3 dagen vochten ze tegen orken de overwinning was nog lang niet in zicht tactische terugtrekkingen om de orken uit elkaar te drijven zodat ze ongeorganiseerd te werk gingen. Al vele orken waren door zijn hand om het leven gekomen maar nog niet genoeg, hij bleef bij het garnizoen, er kwamen zelfs nog enkele dwergen bij die zijn vaste drinke broeders werden na elke veldslag dat ze terug keerden. Tijdens deze veldslagen gaf hij zijn ogen de kost om nog meer dingen te leren zo begon hij toen hun kapitein was gesneuveld bevelen te schreeuwen om hen in een dichtere formatie te plaatsen en uitvallen te doen waar de orken van in verwarring raakte, na de slag helpte hij de medicus af en toe om wonden te helen, de meeste dachten dat het was om dat zuster Anna ook nog een heel knappe vrouwe was. En natuurlijk drinken mocht niet ontbreken, de dwergen dronken iedere keer na elke veldslacht alsof het hun laatste avond zou zijn, en voor vele was dit dan ook het geval.Na vele zware veldslagen sloeg het noodlod toch toe Svelltal viel er werd een gezamelijke terug tocht georganiseerd.Vermoeidheid en teleurstelling was op alle gezichten te lezen, ook hem viel de nederlaag zwaar graag had hij zijn leven gegeven om de stad toch staande te houden maar hij realiseerde dat de val van Svelltal onvermijdelijk was. De eerste dagen na de val van de stad voelde hij zichzelf wat verloren, af en toe een akkefietje op de weg een schermmutseling met rovers of een kroeg gevechtje. Na enkele maanden werden zijn diensten wederom nuttig , hij pikte de oude draad weer op hij begeleide koopmannen van stad naar stad. Tot op een dag dat hij in een herberg zat en een mededwerg verhalen hoorde vertellen over een queeste met vele gevaren, aandachtig luisterde hij naar de bard en toen deze gedaan had stapte hij er op toe. “Broeder, prachtige verhalen hoe kom je aan de inspiratie?” , “ Wel beste vriend ze zijn echt gebeurd, ik was er bij 5 jaar geleden” antwoorde de bard. “Echt?, dat is geweldig zoiets moet ik ook vinden een waardige queste, hoe noem je broeder dat ik deze kroes op je hef?” “ Dolgan , waarde vriend” “Op Dolgan!”

Ambrax ging nog verder met zichzelf te verhuren in de hoop een nobele queste te vinden, na enkele jaren zat hij op een terassje in een stad in weide en kwam er een vreemd gezelschap voorbij, een gepanserde krijger met een magister op een vreemd beest en een man in pelzen gehuld. Nu het gezelschap in de herberg kon ook niet veel vreemder, de man naasthem leek een soort wildeman van het noorden. “Waard breng me nog een bier !”

jeeez, heb je een weekje? dan kan ik het lezen :p

NICERU!

Ow klet, Enteren aangeraden. ^^ Ik zal morgen eens lezen als ik terug wat nuchterder ben.

Hey Dries,

Tof dat je zoveel aandacht in je background hebt gestoken.

Ik heb een paar opmerkingen:

1) Dat met dat meisje en die verloving, zou ik eruit laten. Het spijt me, maar mensenvrouwen vallen echt niet op dwergen, dat is genetisch gezien een ander ras, er kunnen niet eens kinderen uit voortvloeien. Als je dit echt wilt, stel ik voor dat je een dwergenvrouw neemt die onder de mensen wonen. Verder vind ik het vrij ongeloofwaardig dat je na de trouw gewoon wegwandelt zonder reden. Als je zo'n romantisch element erin verwerkt verhef je haar best tot iets meer dan een random touch-and-go van een herberg.

2) Walkir klinkt als een coole NPC, maar hoe nam hij het op toen je vertrok? Was hij kwaad, of zijn jullie vrienden gebleven. Hebben jullie nog contact gehouden?

4) 33 orken... das waarschijnlijk het getal na een paar pinten? :p Orken zijn sterke en grote wezens, met cultuur waar de testosteron en de bloeddorst vanaf druipt. Iemand die niet als krijger is opgeleid, zelfs een dwerg, maakt geen schijn van kans tegen zulke bende. je was toen nog "jong".
Hoe oud ben je eigenlijk?

5) Wat de orken en menselijke rovers rovers betreft, aambeeldwergenholen zijn kleine forten, daar huppelen niet at random eens wat orken binnen, laat staan onopgemerkt. Stealth is niet echt hun beste vak.
Je kan wel eens zeggen dat op dat moment de sibbe werdt aangevallen door orken, maar dit zal geen vaak fenomeen zijn, of jullie sibbe had de meeste lauwzieste (hoe spel je dat?) wacht ever.
Als je vader jullie wel eens meenam op patroeie kan dat wel natuurlijk.

6) Waarom maak je van die veldslag tegen de orken niet het gevecht rond Svelltal? Dat is een hele streek die nu ondergelopen is door orken, en daar is dus daadwerkelijk zo'n orkeninvassie geweest.
Je was toch veteraan niet? Een veteraan van svelltal is zeker een leuk idee, en dan heb je veel meer kans dat je daar nog dingen van gaat tegekomen, tegenover als je zelf een plek verzint.
Ik heb geen probleem met kleine dorpjes die je verzint, maar let wat op in de veldslagencategorie.

Koen heb geantwoord ze staan schuin gedrukt.

Koen schreef:

Hey Dries,

Tof dat je zoveel aandacht in je background hebt gestoken.

Ik heb een paar opmerkingen:

1) Dat met dat meisje en die verloving, zou ik eruit laten. Het spijt me, maar mensenvrouwen vallen echt niet op dwergen, dat is genetisch gezien een ander ras, er kunnen niet eens kinderen uit voortvloeien. Als je dit echt wilt, stel ik voor dat je een dwergenvrouw neemt die onder de mensen wonen. Verder vind ik het vrij ongeloofwaardig dat je na de trouw gewoon wegwandelt zonder reden. Als je zo'n romantisch element erin verwerkt verhef je haar best tot iets meer dan een random touch-and-go van een herberg.

Hmm dan heb ik het verkeerd uitgelegd want het is Walkir die verloofd word niet ik zelf.

2) Walkir klinkt als een coole NPC, maar hoe nam hij het op toen je vertrok? Was hij kwaad, of zijn jullie vrienden gebleven. Hebben jullie nog contact gehouden?

Zie hierboven walkir trouwd met dat meisje maar ik zal idd nog een beetje verder hierop uitwijken.

4) 33 orken... das waarschijnlijk het getal na een paar pinten? :p Orken zijn sterke en grote wezens, met cultuur waar de testosteron en de bloeddorst vanaf druipt. Iemand die niet als krijger is opgeleid, zelfs een dwerg, maakt geen schijn van kans tegen zulke bende. je was toen nog "jong".
Hoe oud ben je eigenlijk?

In het begin van het verhaal staat dat ik 132 jaar geleden geboren ben dus dat lijkt me dan logisch, En de orken zijn mss wat overdreven maar er staat ook niet dat hij ze eigenhandig dode enkel dat zijn bijl de fatale slagen zou kunnen hebben toegebracht, de stam werd aangevallen en er waren nog andere dwergen die meevochten en hij liep er gewoon tussen en vocht mee waar orken waren.

5) Wat de orken en menselijke rovers rovers betreft, aambeeldwergenholen zijn kleine forten, daar huppelen niet at random eens wat orken binnen, laat staan onopgemerkt. Stealth is niet echt hun beste vak.
Je kan wel eens zeggen dat op dat moment de sibbe werdt aangevallen door orken, maar dit zal geen vaak fenomeen zijn, of jullie sibbe had de meeste lauwzieste (hoe spel je dat?) wacht ever.
Als je vader jullie wel eens meenam op patroeie kan dat wel natuurlijk.

goei punt idd, mss moet ik er van maken dat het ritueel en de vuurdoop op verplaatsing was endat door het gefeest er idd wat minder op lettendheid was waardoor ook vele dwergen het leven gelaten hebben, wat denk je?

6) Waarom maak je van die veldslag tegen de orken niet het gevecht rond Svelltal? Dat is een hele streek die nu ondergelopen is door orken, en daar is dus daadwerkelijk zo'n orkeninvassie geweest.
Je was toch veteraan niet? Een veteraan van svelltal is zeker een leuk idee, en dan heb je veel meer kans dat je daar nog dingen van gaat tegekomen, tegenover als je zelf een plek verzint.
Ik heb geen probleem met kleine dorpjes die je verzint, maar let wat op in de veldslagencategorie.

de dorpen zijn niet verzonnen ik heb kaarten van de streken waar ik zou kunnen geweest zijn gedownloed van de site van Aventurien en daar stonden de namen op (wel iets onduidelijk dus kan wel een schrijffout in zitten) En voor mij is de slacht van Svelltal goed hoewel mijn DSA kennis daar iets te klein nog voor was om die te kennen heb je mss een boek waar daar iets over terug te vinden is dan neem ik dat wel effe door.

Bedankt voor je reactie

Leuk leuk^^