Achtergrond verhaal Essi

Esanna werd geboren op 30 Travia op het Cyclopeneiland. Haar moeder baatte een kleine, maar altijd goedgevulde taverne uit, geholpen door haar vader, die bijwerkte als visser en volk trok met zijn fantastische verhalen. Haar ouders waren liefdevolle, ijverige mensen, die ondanks alles toch altijd tijd konden maken voor hun aandachteisende dochtertje. Zo speelde haar moeder bijvoorbeeld altijd fluit voor haar als ze niet kon slapen, of nam haar vader haar mee om te vissen (hoewel dit ook deels was om zijn vrouw wat rust te gunnen.) Vissen is dan ook nog steeds een van de enige activiteiten waar ze echt lang voor kan stilzitten, en ze heeft een grote liefde voor fluitmuziek en koken.
Ze werd al snel bevriend met Thymeran (die haar de bijnaam Essi gaf), de zoon van een andere visser en Elani, de dochter van een van de serveersters in de taverne.
Samen verkenden ze de stad, speelden ze in het water en redden ze de wereld in hun fantasie, en waren steeds op tijd voor het avondeten. De drie waren al snel bekend over de stad en kregen de bijnaam “Het Kwajongens trio” (dat weliswaar met enige affectie en amusement werd gezegd.)

Het leven was een mooie, vredevolle routine gevuld met spelen, helpen in de taverne, vissen en urenlang door de stad te dwalen en alle mensen bekijken terwijl ze werkten. Essi had zich voorbereid op een leven waar zij de taverne zou overnemen en de vis die haar man had gevangen zou fileren en omtoveren tot een lekker gerecht, terwijl haar kleine dondersteen rondliep. Maar, zoals meestal in het leven, blijven de mooie, simpele dingen niet al te lang duren. Ook Essi ondervond dit, toen op haar 11de levensjaar haar moeder stierf bij de geboorte van haar zusje, Kaia. Haar vader was helemaal kapot van dit verlies, en kon zich niet meer aarden in de taverne die ze zo lang samen hadden uitgebaat. Hij moest weg, of hij werd gek. Twee jaar later pakte Essi dan ook haar tassen in (waar o.a de lievelingsring van haar moeder en de fluit waarop ze speelde inzat), zette haar zusje op de heup en liet de taverne en haar rustige leventje achter zich. Ze nam afscheid van Thymeran en beloofde terug te komen en met hem te trouwen. De moeder van Elani nam de taverne over, en de hartsvriendinnen beloofden elkaar te blijven schrijven (een belofte die daarna niet al te praktisch leek.)

Hiermee begon haar reizende leven. Hoewel ze eerst heel veel heimwee had en haar vrienden, alle mensen die ze gekend had terug wilde zien, en haar zusje veel te veel huilde naar haar zin, begon ze er al snel aan te wennen. Haar vader was veel stiller en serieuzer geworden, zoveel dat ze zich soms afvroeg of hij überhaupt haar vader nog wel was. Hij was vroeger immers altijd zo joviaal, luid, gastvrij en had altijd wel een bemoedigende schouderklop uit te delen. Alleen als hij in een herberg of taverne kwam, waar hij zijn verhalen begon te vertellen om wat geld te verdienen, zag ze de man die hij was terug. Die moment waren dan ook zo goed als heilig voor haar. De verhalen van haar vader hypnotiseerde haar elke keer opnieuw. Ze kon maar niet genoeg krijgen van de heldhaftige veldslagen, de intriges, de hoogoplopende passies, maar vooral niet van de serene en gelukkige aura die rond haar vader leek te verschijnen als hij zich verdiepte in zo’n wonderlijke wereld.
Al snel werd het een twee-mans act, waarin zij met de fluit van haar moeder achtergrondmuziek verschafte, zich verkleedde in de personages van het verhaal of karikaturaal de stemmen imiteerde, terwijl ze een half oog op haar zusje hield.
Een klein nadeel dat ze aan het vele bezoeken van herbergen te danken heeft is dat ze op den duur verveeld begon te raken na de optredens en toen begon te gokken om de verveling weg te slijten. Gelukkig was ze niet al te slecht in het spel en had haar kleine familie er soms wel eens baat aan.

Zes jaar lang bleef deze routine duren, en in elke stad en dorpje waar ze kwam, maakte ze nieuwe vrienden en leerde ze nieuwe dingen. Haar zusje groeide langzaam op, en hoewel haar leven echt goed was, voelde ze toch dat ze iets miste. Ze begon verveeld te raken, de verhalen van haar vader waren weer al eens dezelfde, en naarmate ze ouder werd, werd dat gevoel van gemis steeds groter. Wat ze miste, echter, kon ze aan niemand duidelijk maken, niet eens zichzelf.

Enter Maresso.
In een van de vele herbergen (die overigens altijd hetzelfde eruit zien, maar nooit zo mooi als thuis!) deed Essi haar routine optreden. Ze wachtte na haar imitatie tot het publiek was uitgelachen en keek eens goed rond, toen ze merkte dat een man in een kleurig gewaad de hele tijd naar haar keek. Ze lachte maar vriendelijk terug, ze wist dat ze best wel een mooi meisje was, en als hij dan iets meer geld wou geven om een indruk te wekken ging ze dat zeker niet laten passeren.
Na het optreden legde hij rustig wat geld in de hoed, en lachte naar haar en zei de woorden die haar leven weer al eens overhoop zouden gooien: “wat zou je zeggen als ik je zeg dat je die verhalen die je vertelt, zelf kan meemaken?”
Daarmee ving hij zeker Essi’s aandacht en ze bleef de hele nacht met de man praten, die haar vertelde dat hij een Aves priester was. Ze luisterde naar zijn verhalen, en ze waren inderdaad al even spannend als de verzinsels en de geschiedenis die ze altijd vertelde! Zelfs nog veel beter, ze waren echt!
Ze bedankte de man, die over twee dagen weer weg zou zijn, voor zijn tijd en ging terug naar haar vader. Die nacht kon ze niet slapen, en besefte ze dat terwijl ze met de man praatte het gevoel van gemis eindelijk verdwenen was. Hoe mooi zou het zijn, om een leven te hebben waarover mensen zoals haar vader zouden vertellen, de luisteraars op het puntje van hun stoel, ademloos en onder de indruk.
Maar… ze kon toch moeilijk haar vader en zusje achterlaten? De volgende dag bracht ze voorzichtig het onderwerp aan bij haar vader. Tot haar verbazing, was hij hier heel positief over. Essi had nooit gezaagd tegen hem over zijn beslissing en had hem altijd gesteund, dus vond hij dat hij hetzelfde moest doen. Kaia was oud genoeg om niet meer de hele tijd in de problemen te geraken, en hij kon wel alleen voor haar zorgen. Ze moest gewoon doen wat het beste was voor haar, en hoewel hij haar enorm zou missen, vond hij het niet zijn plaats om haar tegen te houden. En misschien was het ook maar eens tijd voor hem om terug te keren naar waar hij vandaan kwam en te zien hoe zijn taverne er nu uitzag… Essi nam die avond nog afscheid van haar vader en zusje, en ging op zoek naar de Aves priester. De volgende dag vertrokken ze samen op de boot, de wijde wereld in.

Hier begon weer een reizend leven, maar deze keer toch net iets anders. Het duurde niet lang, of Essi wist dat zij ook Aves geweide wou worden, dat dit echt haar roeping was. Dit vertelde ze dan ook Maresso en een paar maanden later bereikte ze een tempel van Aves, waar ze haar opleiding onderging. Tijdens haar opleiding was Maresso verder getrokken, maar de dag van haar wijding was hij er weer, en samen begonnen ze aan Essi’s eerste avontuur als Aves geweide. Een jaar lang reisde ze samen rond en in die tijd werd Essi dan ook tot over haar oren verliefd op hem. Het enige probleempje was dat hij al een vriendin had waar hij toch nog geregeld naar terugkeerde. Essi heeft hem dan ook nooit iets verteld, maar besliste dat ze maar eens verder moest met haar leven en vertelde hem dat ze vanaf nu alleen zou reizen. Daarna heeft ze jammer genoeg nooit meer zelf gesproken, maar af en toe vangt ze nog iets op van zijn avonturen.

Ze bezocht talloze gebieden, gaande van grootsteden in Horatie en Tulamydia, tot grotten en tunnels waar Goblins woonde. Omdat ze nog niets over Goblins wist en ze de schepsels zo boeiend vond, verbleef ze een tijdje van hen. Daar ze zo wantrouwend zijn, heeft ze hier wel wat geduld voor moeten opbrengen. Ze bracht hen wekenlang elke dag voedsel, tot ze haar in de groep lieten. Daardoor kan ze dus ook wel wat goblins spreken. Na een tijdje echter had ze hier ook wel genoeg van en trok weer verder.
Op een van haar doortochten, stuitte ze op een gewonde ork. Ze had toch al wel een degelijke kennis van wonden te behandelen, en hoewel ze niet al te veel goede verhalen over orken had gehoord, wou ze ook dit schepsel een kans geven. Ze kon toch niemand zomaar achter te laten om te sterven? Voorzichtig verzorgde ze de ork, die verbaasd was om haar liefdadigheid. Ze werd half gekidnapt toen hij weer kon staan, en hoewel ze eerst doodsbang was, kon ze niet veel aan doen. De ork had haar achter niet meegenomen met slechte bedoelingen, merkte ze al snel. Hij bracht haar naar een grotere groep, waar nog enkele (minder ernstige) gewonden waren. Ook die verzorgde ze naar zo goed als ze kwaad als ze kon. Dit leverde haar een goede status op, en ook hier verbleef ze een tijdje, waardoor ze ook wat Orks kan spreken. Na verloop van tijd zette ze haar reizen weer verder, tot ze de rest van de groep leerde kennen en zich nu op dit avontuur heeft gelegd.

P.S: ik weet niet veel over orken/goblins, dus het kan zijn dat dit stukje niet helemaal klopt of heel onwaarschijnlijk is. Ook weet ik niet echt hoe je geweide wordt… haha, had ik misschien eerder moeten vragen. Ik neem aan dat je een soort opleiding krijgt. Nu ja, ik hoop dat het een beetje oké is! =D