achtergrond Dolgan

Er was veel volk in de herberg van Barax ,Dolgans oom. Beiden Dolgan en z’n moeder Ulca hielpen een handje. Dolgan was ondertussen al de dertig gepasseerd, en was ondertussen al wat gaan wennen aan buiten de grotten te leven hoewel hij zich nog steeds niet goed op zen gemak voelde in een gestrekt weiland voelde hij er altijd wat voor om deze te benaderen omdat ze een indruk gaven van hoe groot de wereld wel niet was. Als jongeling was hij altijd nieuwsgierig naar hoe het leven buiten de grotten ,waar ze altijd gewoond hadden ,zou zijn. Als een getrainde opdiender bracht hij kannen bier en schotels vlees naar de tafels, hij hielp al ongeveer 10 van zijn levens jaren in oom Barax’ herberg. Als de avond drukte wat was gaan liggen nam hij altijd de tijd om naar de verhalen en liederen van verscheidene barden te luisteren, en droomde hij soms weg dat hij deze zelf zou beleven… ooit. Op een rustige avond in de herberg kwam er een man in gewaad binnen , veel had Dolgan niet nodig om te weten dat deze een magiër was, want er kwamen wel eens meer magiërs genieten van de heerlijke stoofpot van herberg “ De gepluimde pauw”. Toen Dolgan de man zijn eten en een kan water bracht leunde hij wat dichter naar Dolgan toe en zei; “ Luister eens makker , ik ben op zoek naar enkele dappere kerels om me te begeleiden naar Havena, steek je neus eens op als je wil” En schoof hem enkele daalder toe. De man boekte een kamer en bleef nog enkele uren aan zen tafel zitten. Die nacht deed Dolgan geen oog dicht want hij lag met zichzelf in de knoop want diep van binnen wou hij dol graag met de man mee gaan en het leven als avonturier opzoeken, maar aan de andere kant wou hij ook z’n familie niet in de steek laten. De volgende morgen stapte hij vol zelf vertouwen op de magiër af; “Ik zal met je meereizen en je beschermen op je reis naar Havena, al word het mijn dood”. De man moest zichzelf beheersen om niet te beginnen schaterlachen, maar toch ontsnapte er een klein gegniffel. “Wat?” vroeg Dolgan. “Niets, ik ga akkoord ik kan nog wel een bagage drager gebruiken denk ik” antwoorden de man. “Een bagage drager?, luister ik kan best wel met een zwaard overweg hoor makker” snauwde Dolgan duidelijk beledigd. “Dat kan goed zijn maar heb je al ervaring in levens bedreigende situaties?” vroeg de man hem. Nu stond Dolgan met zijn mond vol tanden en kon hier enkel met een “euh?” op antwoorden. “Dacht ik al” besloot de magiër. “Weet je wat slaap er nog eens een nachtje over ik heb een aantal krijgers gevonden die naar Torwal moeten en Havena ligt op de weg, als je nog altijd van je standpunt bent overtuigd dit hier allemaal achter te laten om de weide wereld in te trekken zorg dan dat je gepakt en gezakt klaar staat om bij het eerste licht te vertrrekken.” En toen stond de man op en trok zich terug in zen kamer Dolgan achter latend met zen gedachten. Als hij zijn ouders en broers aansprak over het feit dat hij morgen zou vertrekken om de wereld te verkennen en avonturier te worden, waren ze niet echt gelukkig dit te horen. Uiteindelijk kon hij er vrede met laten nemen omdat zijn oudste broer toch de meest geschikte persoon was om het familie bedrijf over te nemen en zen jongere broer had al getekend om soldaat te worden en hij had nooit echt geweten wat hij wilde doen met zijn leven. Moeder was ergens blij dat hij eindelijk een keuze had gemaakt om iets te doen in zen leven, hoewel ze het niet direct de beste keuze was, maar ja wat kan moeder anders doen dan zich er mee te verzoenen. Maar vader was er niet echt het gelukkigst om, hij was er zelfs de volgende morgen niet om afscheid te nemen. Van moeder had hij wat lekkernij meegekregen voor onderweg van zen oudste broer een mooie afgewerkte pijp met wat tabak, en van zen jongst broer kreeg hij zen zwaard “ik zeg wel op de kazerne dat ik het kwijt ben geraakt, dat kan me hoogstens een weekje toiletten kuisen opleveren.” Zei hij met een glimlach. Na iedereen te bedanken vertrok hij naar de herberg om samen met de magiër en de krijgers richting Torwal te reizen.
Onderweg naar Havena was hij al goed bevriend geraakt met de mannen. Hij vertelden moppen rond het kampvuur, en vertelden verhalen die hij zelf ooit had gehoord. De mannen hadden hem zelfs leren omgaan met zen zwaard en hem leren een kruisboog gebruiken. Wat een rustige reis bleek te worden werd snel tegengewerkt door een bende rovers die zich tegoed wou doen aan de bezittingen van het gezelschap. Gelukkig waren de krijgers die er bij waren erg goed getraind in een zwaard vechten en ook de lessen die ze Dolgan hadden gegeven kwamen goed van pas, anders had hij het zeker niet overleefd. Als ze aankwamen in Havena voelde hij zich een echte avonturier hij had gevochten met rovers om anderen te beschermen, geslapen op harde ondergronden wacht gehouden en allerlei dingen gehoord die hem de stuipen op het lijf joegen. Ja hij was avonturier, en dit liet hij ook blijken in de herberg waar hij met de krijgers sliep, natuurlijk overdreef hij wel in zen verhalen om ze meer heroïsch te laten overkomen. Door zijn fantastische en geloofwaardige verhalen hadden ze al snel weer iemand die wel wat geld kon missen voor een bewapend escorte. De krijgers vonden Dolgan een goede aanwinst dankzij zen goede verhalen hadden ze bijna in elke stad wel werk gevonden. Toen ze in torwal aankwamen splitsten de wegen van de Dwerg en de krijgers, hij had ondertussen al wel wat geld bijeen gekregen en trok een herberg binnen. Hij verbleef nog enkele nachten in Torwal zich amuserend met het vertellen van verhalen en vermengen in enkele kroeg gevechten. Op een avond bevonden zich in een herberg enkele muzikanten die voor sfeer zorgen al snel stond Dolgan ertussen te dansen en nam zelfs de viool over van een van hen die iets teveel van het bier had geproefd. De volgende dag bevond hij zich tussen de zelfde mannen maar dan als mede reiziger op weg naar het volgende dorp. Echter deze keer zat het geluk niet volledig mee na een overval waren er twee die te ernstig verwond waren geraakt om nog te redden, een van hen was de violist en gaf op zijn sterf moment zijn viool aan Dolgan. Hij reisde nog enkele dorpen af samen met de muzikanten maar op gegeven moment trok Dolgan er alleen op uit. De heimwee begon een beetje aan hem te knagen maar zou er niet onmiddellijk aan toegeven hij reisde naar een dorp dat naburig was aan zijn herkomst dorp. Daar ving hij enkele geruchten op van de zieke dwergen smid, en onmiddellijk pakte hij zen spullen en trok naar huis.

Tof tof Dat ziet er een goed roleplay karakter uit! Ben benieuwd naar een vervolg ^