Achtergrond Edana Amaris

Edana werd geboren in de maand van Tsa. Haar beiden ouders waren handelaars. Ze hadden het niet echt breed maar Edana is nooit iets tekort gekomen. Ze was een snugger kindje dat al snel de wereld op zoveel mogelijk manieren trachtte te ontdekken. Daarom was het niet zeldzaam dat ze zichzelf bezeerde. Haar ouders besloten uiteindelijk om haar te introduceren in boeken. Ze dachten dat ze daardoor wat minder in het rond zou hupsen, en haar knietjes niet zo vaak zou schaven. Hun plan werkte, beter dan ze hadden gehoopt. Edana werd verliefd op boeken en de kennis die ze eruit kon vergaren, fictief of niet. En elke dag werd ze een beetje slimmer. Haar beste vriendje Rondramir, die af en toe langskwam, was helemaal anders als zij was. Hij was een heftig baasje dat nooit stil kon blijven zitten. Tevens was hij zeer sterk en rechtdoorzee. Hij wist wat hij wilde en waar hij voor vocht met zijn houten zwaardje. Wanneer het 's nachts donderde zou Rondramir gafascineerd uit het raam kijken terwijl Eldana zich zou verstoppen onder haar bedje. En toch waren ze goede vrienden. Waarschijnlijk omdat hun ouders elkaar kenden en elkaar vaak ontmoetten.

Op een dag, Edana was amper 9 jaar oud, stuurden haar ouders haar naar de academie eventjes verder buiten de stad van Donnerbach. Eldana wist niet goed waarom, maar haar ouders verzekerden haar dat sommige dingen die ze deed niet echt als normaal konden worden beschouwd. Later vermoedde Eldana dat haar ouders haar daarheen hadden gestuurd omdat de magiërsacademie van Donnerbach vrij goedkoop was... eigenlijk praktisch gratis. Om een opleiding te genieten moest men enkel af en toe de elfen helpen met hun dagelijkse klusjes en moeilijkheden. Voor mensen die het niet al te breed hadden, was het de perfecte oplossing. Het is niet dat ze haar blaasjes hadden wijsgemaakt. Ze had wel degelijk de gave. En ze werd met open armen ontvangen.

In de academie zelf las ze vaak. Ze was goed in alle lessen en kreeg een beetje last van grootheidswaanzin. Ze was ervan overtuigd dat ze de beste was, en dat ze al verder kon dan haar klasgenoten. Ze wilde graag een bepaalde spreuk proberen te modificeren. Ze wilde een flim flam laten lijken op een flits. Dat kon toch niet al te moeilijk zijn, toch? Jammer genoeg had ze zich lelijk vergist. De spreuk ontplofte letterlijk in haar gezicht. Voor een moment zag ze dingen die ze nooit eerder had gezien. Wondelrijke dingen, maar ook beangstigende dingen. Een wereld waar alles leek te zweven, maar waar toch vaste grond bestond. En zo snel als de visioenen waren opgekomen, waren ze weer weg. Duisternis nam haar ogen over, en liet ze nooit meer los. Vanaf dat moment was ze blind. Ze besefte dat magie niet iets is waar je vrijuit je ding mee mag doen. Magie is gevaarlijk, en de regels zijn er voor goede redenen. Je kan denken dat jij de magie beheerst, maar toch moet je opassen dat de magie jou niet beheerst. Haar ouders waren haar die dag in tranen komen bezoeken, maar Eldana had hen verzekerd dat alles wel in orde zou komen. Ze zou haar best doen om af te studeren en misschien op de één of andere manier haar zicht terug krijgen. Edana wilde Rondramir echter niets vertellen. Ze had hem niet meer gezien sinds ze was begonnen aan haar opleiding en wilde hem zo ook niet meer onder ogen komen.

Na haar eerste opleiding besloot ze dat ze nog niet genoeg wist. Ze besefte dat je nooit genoeg kon weten over magie als je hem wilde trachten te beheersen, en reisde onder begeleiding van haar ouders verder naar Issylia waar er zich een banacademie bevond. Ze was erachter gekomen dat de wezens die ze eerder had gezien demonen konden worden genoemd. Ze hadden haar zo bang gemaakt dat ze het een goed idee vond om te leren hoe je die mosnters moest verslaan. Ze werd er toegelaten en onderging haar tweede opleiding. Daar leerde ze ook een manier om te kijken, te zien... ongeveer. Ze leerde stilletjesaan om de magische stringen van d'aerde te lezen die in alles en iedereeen zitten. Bij de één al wat meer dan bij de ander. Het is een zeer lastig iets om te leren en het vergt veel moeite en tijd, maar Edana is ervan overtuigd dat ze het nieuwe zicht ooit wel onder de knie krijgt.

Ik zou het stuk waaronder je je opleiding volgt in Issylia nog wat verder uitdiepen, en ook de relatie met je leerkrachten op beide scholen. Hoe voelde je je in Issylia, wat vond je van de stad? Miste je thuis?

Bovendien is het normaal zo dat je eerst wat ervaring opdoet en wat geld verdient om je tweede opleiding te kunnen betalen. Hoe heb je de magiërs in Issylia overtuigd om bij hun te mogen studeren?

En ik zou ook een stukje maken over hoe ze haar gave heeft ontdekt om de limbus te zien, hoe beangstigend dit was en hoe ze dit heeft leren beheersen.

Eens even kijken...

Ik voelde aan dat mijn relatie met de leerkrachten in Donnerbach veel familiairder en vriendelijker was dan die in Issilya. Het hielp ook dat mijn ouders wel eens handelden met de school zodat ik niet al te eenzaam was. In Issylia echter waren de leerkrachten zeer hard. Het was niet dat ze niet gaven om hun leerlingen maar ze hadden niet echt een band met elkaar. Ik was dus wel een beetje heimwee. Ik was echter bevriend geraakt met een witte magiër. Hij was een beetje een fanatiekeling wanneer het over Praios ging maar voor de rest was hij een zeer aardige jongen, die Martijn Siëra. Hij hielp mij met enkele spreuken en ik leerde hem mijn ezelsbruggetjes aan. Hij leek verder te kijken dan mijn blindheid waar anderen de spot met me dreven en denkend dat ik het niet kon zien, vreemde gebaren achter mijn rug maakten.
Ik was in Isssylia aangenomen omdat de hoofdmeester van de academie te Donnerbach een goed woordje voor me had gedaan... in de vorm van een brief van 20 pagina's lang. Hij had opgemerkt dat mijn dorst voor kennis nog lang niet gestild was en kende iemand in isssylia. Ik sta nog altijd bij hem in het krijt hiervoor.