[dagboek]

Een proefje om te kijken wat het geeft, een alternatieve vorm van dagboek, vul hieronder gewoon je ervaringen over dat ene stukje avontuur in, van je held.

In Werheim
De helden ontmoeten elkaar terug in Werheim, en de TSA-priester richt haar eigen garde op.

Ik kwam Thenaka tegen en hij deed zeer lustig mee met mijn... kunstproject! Hij heeft nog een beetje oefening nodig, maar zijn tekenkunsten beginnen wel een beetje vorm te krijgen. De mensjes zijn weer gelukkig... nu ja... waren gelukkig...voor eventjes toch. Overal werd muziek gespeeld, gelachen en gedanst, en eventjes werd ik bang toen de grote baas me een beetje boos aankeek en me apart nam, maar hij heetf me niet eens een uitbrander gegeven. heheh. En toen is een heel regiment naar mij gekomen met Tsa-uniformpjes en regenboogkleurige vlaggetjes, en vroegen of ze geen groep konden vormen geheten "de orde van de regenboog". Ik vond het een schitterend idee!

Nu ja... ik was Thenaka komen zoeken omdat ik een opdracht had gekregen van een man die een beetje... bezorgd leek te zijn om de veiligheid van de toekomstige keizerin. Ik besloot om hem te helpen. Toen kwamen de lijfwachten van de keizerin en begon de hele heksenketel. Ik bleef een beetje op mezelf omdat Thenaka zijn mond al had voorbij gepraat, naar mijn mening, en maakte stiekem afspraken. Nu ja, Richard - zo was zijn naam - zei dat er ergens een magische bom lag verstopt. Dit vertelde ik tegen Thenaka, en omdat hij nog een paar diensten te goed had van een magiër, vroeg hij deze naar de bom te zoeken. Ik wou natuurlijk ook meezoeken.

Bij de aankomst van de lijfwachten was ik op het dak van de herberg geklommen met een vlaggetje en ik had daar een platform zien staan. Dus ik wou dat nader gaan onderzoeken. Toen ik er terug was zag ik dat er een kistje stond. Toen ik het opendeed zat er een kruisboog in. Geen magische bom. vreemd. Ik begon te dneken dat er al verschillende partijën de keizerin wouden doden. Ik vond nog een paar pijlen onder het platform en toen, werd alles zwart voor mijn ogen.

Toen ik weer bijkwam zat Richard voor mij met een domme grijns op zijn gezicht. Hij wees naar de keizerin die temidden van veel tumlt en chaos op de grond lag. Hij presenteerde mij met een dolk, en lachtte toen ik deze niet aannam. Wat ahd hij nu verwacht? Hij bedankte mij, en zei dat ik eeuwig moest leven met de schuld dat door mij, de keizerin dood zou zijn. Hij nam de kruisboog, waar een gif afdrupte. Hij legde uit dat dit gif haar onmiddelijk zou doden. Hij richtte de kruisboog op de keizerin, en ja... veel kon ik niet doen... en het was mijn schuld... dus... Ik heb hem een duw gegeven. Hierdoor viel hij van het dak en bleef levensloos liggen. De pijl was afgeschoten en had een soldaat geraakt.

Ik werd overwelmd door een soort van trance, een ontkenning misschien? Ik gign de trappen af, ging naar buiten, wierp niet eens een blik op Richard, en ging naar de keizerin. Ik probeerde een wonder, en hoopte dat het zou lukken. Kersenbloesemregen. Misschien... wie weet.

Het lukte. De toekomstige keizerin, amper 16 jaar oud was terug bij zinnen en ik nam haar mee. Ik was nog steeds een beetje levensloos en ik negeerde zowat alles om mij heen. Ik wou enkel blijven bewegen, rechtdoor gaan. Toen kwam ik plotseling Dydan tegen. Een soldaat die ik ergens was tegengekomen. Hij heeft ook meegeschilderd overigens. Hij greep het meisje van mij weg en vluchtte in een huis. Ik bleef eventjes staan tot ik doorhad dat dit huis in brand stond. Meende hij dat nu? Ik gign het huis binnen en zag niet veel, tot er een zwaard doorheen een luik werd gestoken. Ik zuchtte, bad tot TSA voor kracht, en hief de balk op die op het luik was gedonderd. Ik greep het meisje weer en rende naar buiten, weg van het strijdgewoel, naar de andere kant van de stad. Ja, wat kon ik andes doen?

Onderweg pikte ik mijn paard op. Ik wou het absoluut niet kwijt. Ik had het gekregen van een vriend... ja... maar ik vond het terug en nam de keizerin, en nog een ander meisje wiens moeder was gestorven met mij mee. Nogmaals een slecht besluit. Er kwam een ruiter op ons af. Hij hing half bebloed van zijn paard dat op ons afstormde. Het was Richard. Ik wist niet goed wat te voelen. Enerzijds was ik blij dat hij niet dood was, en aan de andere kant niet. Hij stond plotseling weer klaar om de keizerin neer te schieten, maar ik ging er voor staan. Uit mijn ooghoeken, zag ik nog twee ruiters op mij afkomen. Richard zei me opzij te gaan, maar ik weigerde. En hij schoot.

....

Ik weet niet goed wat er gebeurd is, of waar we nu zijn. Maar ik weet dat iemand mij een uitleg verschuldigd is...

Bij de twaalf wat bezielde me? Natuurlijk heb ik haar irritante levenstijl gemist maar dat ik er zelf de drang voor zou krijgen om er aan deel te nemen en een mooie millitaire stad te gaan beschilderen... Pfff dat nooit. Maar het goede is wel dat de moraal van de soldaten door haar obsessief blije gedrag is verbeterd.