Background

Bastaard zoon van Edelman.
Anateo's moeder, een simpele bediende in het kasteel.

Anateo groeide op met de gemakken van binnen het kasteel te wonen, weliswaar in de bediende vertrekken.
Hij zou nooit officieel tot adel kunnen verheven worden. Zijn vader erkend hem niet als zijn zoon. Niet dat hij dat erg vond/vind.

Anateo heeft de band tussen zijn vader en zijn jongere half broer nooit benijd. Ze speelde vaak samen, tot grote ergernis van hun vader.



Eerste ontmoeting met de dood

Zijn vader had een picknick georganiseerd aan een oever van een klein meertje, enkele kilometers van de stad. Zijn moeder had hem meegenomen als extra hulp voor bij het opruimen. Nadat (laurens), en de rest van de adellijke familie, terug naar het kasteel waren vertrokken bleven Anateo en zijn moeder achter om alles op te ruimen. Zijn moeder nam haar tijd tijdens het opruimen. Ze schotelde de overschotjes aan Anateo. Het grootse deel van de overschotten verdween dan ook in de mond van de kleine Anateo. En voor even leek het wel dat hij koning op Daerde was. De illusie werd echter op onbeschrijflijke wijze onderbroken.
De schemer was al gevallen vooraleer ze terug vetrokken naar de stad. Ze waren nog maar een mijl verwijderd van de rijksweg toen ze op enkele ruig uitziende mannen stuitte. Zijn moeder gaf hem geruststellende glimlach en maakte aanstoot om voorbij de mannen te wandelen... bewegingsloos keek hij toe zonder eenmaal te blinken. Kijken was het enige wat zijn jonge geest toe instaat was.

De Praios schijf stond al terug aan de horizon vooraleer Anateo zijn lichaam terug in gang kreeg. Zonder een woord, een kreet en zelfs geen traan, plaatste hij zijn moeder zachtjes op de kar. Liefelijk drukte hij zijn lippen tegen het voorhoofd van zijn dode moeder en bracht de kar in beweging.

Hij belande tegen de avond voor de poort van het Klooster. Het was niet in hem opgekomen om zijn aanwezigheid kenbaar te maken. Het duurde dan ook enkele uren vooraleer zijn aanwezigheid werd opgemerkt door de monniken. Zonder woorden verschenen ze vanuit de poort opening en brachten het lichaam naar binnen. Eén van de monniken hurkte neer voor Anateo en nam het kleine gezicht tussen zijn handen en keek hem in de ogen. Beide staarde ze elkander aan voor een lange, lange tijd. Uiteindelijk was het de priester die de stilte verbrak met een bedenkelijke keelklank. De priester pakte Anateo bij de arm en leidde hem het klooster binnen.


Bericht vanuit het klooster naar het kasteel:

“Het bastaardkind is hier.

Psyche beschadigd. Gezegend door BORon.
Geringe kans op beterschap.
Beste oplossing: Opname in klooster.”



Het klooster

Het eerste jaar dat Anateo in het klooster verbleef zei hij geen woord. Zelfs niet als (Laurens) hem kwam bezoeken. Ze speelde in stilte een spelletje schaak hoewel geen van beide eigenlijk wist hoe ze het moesten spelen.
Wanneer Anateo alleen was, zat hij meestal in de tuin in het niets te staren. In de nacht werd hij vaak schreeuwend wakker door nachtmerries. Wanneer dit gebeurde was er telkens een monnik die hem kwam geruststellen.

Uiteindelijk verdwenen de nachtmerries. En tot grote verheugenis van (Laurens) begon Anateo terug met praten. Dit weerhield hen echter niet om telkens een spelletje te schaken. Ze waren beide verbeterd nadat een monnik hen had uitgelegd hoe het nu eigenlijk werkte.

Na drie jaar kreeg Anateo de toestemming om terug naar huis te keren. Anateo weigerde dit echter. In de drie jaar die hij hier had doorgebracht had hij zijn levensdoel gevonden. Zijn toetreden in het klooster werd in stilzwijgen aanvaard.


Opleiding

Anateo krijgt een monniken naam toegekend: Borodin. Het werd al snel duidelijk dat hij een affiniteit had met wapens en krijgskunst, maar men zag ook potentie in Borodin's godvruchtigheid. Er werd beslist hem als Golgariet verder op te leiden. 3 jaar later kreeg Borodin het voorstel om de
meer spirituele weg van Boron te gaan volgen. Tot grote verbazing van de 'opper' monnik, weigerde Borodin deze eer. Borodin was en is er van overtuigd dat hij dit niet verdiend. De dood van zijn moeder en de korte tijd van zijn mentale breakdown staan nog steeds gegrift in zijn onderbewuste. Nog eens 3 jaar later vertrekt Borodin met een halve banier Golgarieten naar het zuiden om Al'Anfaanse ketters te gaan bevechten.

Tijdens zijn opleiding kregen Borodin en (laurens) nog maar weinig kans om elkaar te bezoeken nu ze beide hun eigen pad gekozen hadden. De keren dat ze elkaar wel weer zagen speelde ze rustig een spelletje schaken ofzo. Hij is de enenige uit zijn verleden waar hij nog contact mee heeft.


Eerste missie

Het begon allemaal toen er een duif arriveerde met het bericht dat er een troep van de ravengarde gesignaleerd was op het vaste land. Wat hen zo ver in het noorden had gebracht was niet belangrijk. Het was simpelweg onaanvaardbaar dat zo dicht op de grens verbleven. Een uur na het ontvangen van het bericht zaten de 25 Golgarieten al in hun stijgbeugels klaar om te vertrekken. De halve banier werd geleid door Kapitein Norob. Een man die al even robuust was als de Trallopse Reus die hij bereed. Na een paar korte bevelen vetrokken ze via de rijksweg.
Het was zo onverwachts dat hij voor deze missie gekozen was. Het was nog maar enkele maanden geleden sinds hij de tittel van Golgariet gekregen had. Borodin had amper de kans gehad om een bericht achter laten voor (Laurens), hij zou binnen enkele dagen op bezoek komen. Hoewel Borodin het spijtig vond dat hij zijn broer deze keer niet zou kunnen zien, was hij stiekem verheugd om de wil van Boron te vervullen.

De reis naar het zuiden verliep snel en zonder moeilijkheden. Ze werden door iedereen gemeden en er werd telkens plaats gemaakt als ze voorbij reden. Het verbaasde Borodin in het voorbij rijden, om vrees in de ogen van de burgers te zien. Hij deed aanstalten het te vragen aan Raf, één van de jongere Acolieten, maar besloot het niet te doen wanneer hij dezelfde verbazing in zijn ogen zag.

Ze hadden geruchten gehoord dat de Ravengarde in een herberg verbleef. Ze versnelde hun tempo in de hoop dat de ketters er nog zouden zijn wanneer ze aankwamen. Borodin had spijt dat hij zo veel van zijn paard vroeg. Aves was vandaag met hen. Ze arriveerde laat in de avond. aan de hoeveelheid paarden te zien die in de stal stonden was het duidelijk dat de Ravengarde nog steeds aanwezig was. Borodin trok in volle verbazing zijn wenkbrauwen omhoog toen hij een kariboe zag staan tussen de paarden.
In stilte begonnen ze een cirkel te vormen rondom de herberg. Een wild uitziende man, gehuld in allerlei pelsen kwam vanuit de schaduw tevoorschijn, keek hen even aan en draaide zich om zonder wat zeggen. Wat een Thorwaler zo ver in het zuiden bracht was voor Borodin een raadsel. Onder het zacht gekletter van rusting werd de cirkel steeds kleiner en kleiner.
Het gevecht was kort en bloederig geweest. De 10 Al’Anfanen lagen dood op de grond samen met 2 Golgarieten. Raf was één van de gesneuvelde. Norob stond zachtjes met een Rondra gewijde, een dwerg en een magister te praten. De twee krijgers hadden hen in het gevecht geholpen, hoewel het niet van hen verwacht werd. De Thorwaler die hij eerder had gezien zat nog steeds op zijn kruk, met een duistere grijns rond zijn lippen. Nadat Norob de herbergier voor de schade betaald had droegen de ze de lijken naar buiten. Vervolgens begonnen ze aan de andere kant van de weg graven te maken waar ze de 12 gesneuvelde inlegde. Norob sprak zachtjes een zijn grafzegen uit terwijl de rest geknield toekeken.

Ze waren onmiddellijk na de zegening terug opgestegen en verder gereden naar het zuiden. Eén van de Golgarieten had een gecodeerd bericht gevonden in één van de zadeltassen. Het waren orders om terug te keren naar het schip. Norob had al snel de beslissing genomen om verder te trekken naar het zuiden om het schip te onderscheppen. Ze reden de hele nacht en de dag erna in één moeizame trek door. Het was niet moeilijk om in slaap te vallen die avond. Hij droomde die nacht over zwarte zijlen.
De opeen volgende dagen reed Borodin met een ongemakkelijk gevoel verder. De droom was te levendig geweest. Wat had het te betekenen? Waarom had Boron hem de smaak van zeewater vermengt met bloed laten proeven? Was het enkel zijn eigen angst voor wat komen zal? Met die gedachten reed hij in stilte verder.

In Grangor lieten ze hun paarden achter bij de plaatselijke Boron kerk en stapte over op een schip. Het was Norob’s plan om het Al’Anfaanse schip te onderscheppen op zee. Volgens het bericht zou het ergens aan de kust rond Kuslik liggen. Tegen de middag van de derde dag dat ze de haven hadden verlaten werden de zwarte zijlen van het schip gesignaleerd. Norob gaf het bevel om de banier van de Golgarieten in de mast te bevestigen. De vijand had hierna al snel door wie ze waren. Zoals verwacht deden ze een poging om te vluchten. Maar al snel haalde de Golgarieten hen in. Efferd was vandaag met hen. De Golgarieten trokken hun wapens op bevel van Norob en maakte zich klaar om het andere schip te enteren. Nog maar enkele meters en…
Borodin’s hart begon als een bezetene te slaan wanneer hij uit het westen nog een Al’Anfaans schip zag naderen. In stomme verbazing stond hij enkele hart slagen lang aan de grond genageld, het leek wel een eeuwigheid te duren vooraleer hij in beweging kwam. De gedachte om een tactische terugtrekking te maken kwam bij hem op. Het was echter al te laat om terug te keren want op dat moment ramde hun schip hard tegen de zijkant van het andere schip. Met een hels gekraak kwamen ze tot stil stand. Het Al’Anfaanse schip was nu zinkende en hij zag de Al’Anfaanse matrozen en leden van de ravengarde zich klaar maken om een tegenaanval te maken. Borodin keek nog eenmaal naar het Westen en maakte een snelle schatting van hoelang het zou duren vooraleer het andere schip hen zou bereiken. Ongeveer een kwart uur schatte hij. Als ze nu snel genoeg deze ketters versloegen en hun schip vrij kregen zouden ze alsnog deze dag overleven…


Al’Anfa

Borodin ervaarde de opeenvolgende week in een halve droom toestand. Het was duidelijk dat hij niet de enige was die gevangen was genomen. Norob, en drie anderen ondergingen hetzelfde lot. Het ruim waarin ze zich bevonden stonk naar verrotting. De wonde die hij had opgelopen veroorzaakte een branderig gevoel in zijn zij. Wat geen goed teken was. Kreunend drukte hij zijn vingers er tegen aan en bracht ze vervolgens naar zijn neus. In verschrikking trok hij zijn hoofd naar achteren bij de ontdekking van de oorzaak van de stank. Het zou niet meer lang duren vooraleer hij Boron’s hallen zou betreden. Grimassend verloor hij het bewustzijn.

Hij werd ruw gewekt door een schop tegen de zijkant van zijn hoofd. Zijn handen en voeten waren nog steeds geketend. Voorzichtig opende hij zijn ogen en nam de omgeving in hem op. Een Al’Anfaan keek grijzend op hem neer. De plotse pijn van zijn wonde deed hem ongecontroleerd stuiptrekken wanneer hij probeerde de pijn te onderdrukken. Een tweede trap tegen het hoofd maakte alles weer duister.
Wanneer hij weer wakker werd bevond hij zich ergens anders. De pijn in zijn zij was zo goed als verdwenen. Voorzichtig tastend over de plek besefte Borodin dat de wonde genezen was.
In de slecht belichte ruimte waar hij aan de muur geketend was bevonden zich ook de andere Golgarieten. Ze zagen er allemaal even belabberd uit als hij. Van achter de gesloten deur hoorde hij het slagen van een zweep gevolgd door een zacht gekreun. Het hield nog enkele minuten aan vooraleer het stopte. een bewusteloze Norob werd achteloos binnen gesleept door twee achterlijk uitziende cipiers. Nadat ze de bewusteloze vleugel drager terug aan de muur geketend hadden, namen ze de volgende mee. Dit proces herhaalde zich totdat Borodin aan de beurt was als laatste. Na de vierentwintigste zweep slag verloor hij weer het bewustzijn.


Ontsnapping

Hij had de laatste dagen telkens al dezelfde droom gehad. Hij zag zichzelf door een donkere gang lopen richting een lichtbron. Deze nacht was de droom echter anders als voorheen,. Hij bereikte het licht, wat een uitgang bleek te zijn. In zijn droom zag hij het gezicht van een middenrijker die hem de hand toereikte. En dan werd hij plots wakker.

Zijn gevangenschap was nu al 4 maanden bezig. De gruweldaden van de cipiers was met de dagen erger en erger geworden. Om de paar dagen kwam er altijd een vertegenwoordiger langs van de Raven Garde om te kijken hoe het stond met hun gevangenen. Het was telkens na zijn bezoek dat de martelingen verergerde. De naam van de man zal voor altijd in het geheugen van Borodin gegrift zijn: Lentulus Batiatus (vijand 6). Hij was de man die ervoor moest zorgen dat de Golgarieten gebroken werden. Maar al zijn verwrongen ideeën maakte de Golgarieten enkel nog standvastiger. Wat hen ook werd aangedaan.
Borodin wist dat het geduld van Lentulus Batiatus zijn einde had bereikt toen hij hem de laatste keer had gezien. De cipiers kregen nog één kans om hen te breken. En wanneer dat faalde zouden ze geëxecuteerd worden. Borodin betrapte zichzelf dat hij hunkerde naar de dag van zijn terechtstelling. De dood was op dit moment een geschenk van Boron zelve.

Op de ochtend van hun executie kregen ze nog eenmaal een schamele maaltijd toegediend van brood en water. Borodin was even verbaast toen hij het gezicht van de cipier niet herkende die hem het eten toereikte. Om nog maar niet te spreken van de knipoog waarmee hij begroet werd. In doodse stilte aten de vijf Golgarieten hun laatste feestmaal op. En al snel voelde ze hoe hun kracht bij elke hap en slok terugkeren. Borodin dacht terug aan zijn droom en een glimlach verscheen rond zijn lippen. Dit deed de andere vier opkijken. Na een kort gesprek om de situatie te polen kwamen ze allemaal tot de zelfde conclusie. Vandaag zouden ze niet sterven in de kerkerkers van Al’Anfa. De cipiers arriveerde tegen de middag, de onbekende was nergens te bespeuren.
Op het moment dat de boeien werden afgedaan van Borodin sloeg hij toe. Zijn knie ramde zo hard in het kruis van een cipier dat de man dubbelsloeg. De sleutels belande in de schoot van een Golgariet die onmiddellijk zijn ketenen begon te verwijderen. De plotse aanval deed de cipiers aarzelen en dat gaf Borodin de kans om de afstand tussen hem en de cipiers te verkleinen. Met zijn linker hand gooide hij zand, dat hij al eerder had opgepakt, in de ogen van de linkse cipier. En stormde op de rechtse af. Een voetveger maakte dat de cipier met zijn gezicht op de grond knalde. Borodin nam de knuppel die aan de heup van de cipier hing. Met één zwaai eindigde hij het leven van de man. Borodin draaide zich net op tijd om, om de wilde aanval van de cipier, die hij eerder verblind had, af te weren. Borodin ging genadeloos in de tegenaanval met een schijnaanval naar de benen. De man was niet instaat om de zelfde efficiëntie af te weren. De slag verbrijzelde zijn linkerknie en schreeuwend van pijn viel hij op de grond. Borodin zag de doodsangst in de ogen van de man wanneer hij zijn knuppel neerwaarts zwaaide met de befaamde hamerslag aanval…


Om de identiteit van de KGIA agent de beschermen kan ik jammer genoeg niet verder schrijven.

Het enige wat ik nog kan zeggen is dat Borodin en de vier andere Golgarieten konden ontsnappen.

Norob had het ergste te verduren gehad omdat hij de vleugel drager was. Hij is geestelijk niet meer instaat rationeel te redeneren. Hij woont nu permanent in het klooster waar hij de stilte verstoord door al zingend bloemetjes te plukken in de tuin. Op slechtere dagen probeert hij een einde te maken aan zijn leven.

De vier andere Golgari, waaronder Borodin, zijn volledig hersteld en zijn nog steeds in dienst bij de Boron Kerk. De verwondingen hebben echter wel sporen achtergelaten. Niet dat het hen ook maar iets kan schelen natuurlijk. Psychisch gezien zijn ze echter in prima conditie.
De vier Golgari zijn, 4 jaar na hun ontsnapping, gepromoveerd tot Vleugel Dragers.

Voila dat is afgehandeld. Of toch bijna. Nog enkele stukjes ivm met Laurens zijn personage enz. en dan is het klaar. Koentje laat je me weten wat je ervan vind?

cool verhaal matt zeker het stukje waar je de oude groep tegen komt brings back memories

Thanks. ^^