Vertel me maar eerlijk wat je er van denkt! En of je het ziet zitten om met hem doorheen de avonturen te paraderen. come on don't be shy
(supper gezichtje!)
Naam: Gawhain Elehad de Wolf
Ras: Woud Elf
Beroep: ruiter/jager Officier bij de Verkenners / Spoorzoekers
Leeftijd: 140
Background:Gawhain werd op zijn 89ste verliefd op Tatiana, de dochter van een pottenbakker uit Garethi . Hij was een paar maanden eerder met zijn paard vertrokken uit het bos naar daar waar de mensen in stenenhuizen wonen. Na een paar maanden door te brengen in de stad met Tatiana trouwde hij met haar in de wijze van de mensen, hij liet zijn vroegere levenswijze varen. Omdat hij helemaal weg was van zijn mensenvrouwtje, ze was anders dan de vrouwen waarmee hij was opgegroeid. Ze was Impulsiever, temperamentvoller en ze leefde haastig, op een andere manier kon hij het toen niet beschrijven. Na haar dood snapte hij waarom mensen zo haastig en impulsiever waren dan elfen in het algemeen, hun leven was kort en moesten alles doen in 70 jaar wat zijn ras in 400-500 jaar deed.
Hij ging in het keizerlijke leger om voor extra inkomen te zorgen. Ze hadden het niet echt nodig omdat ze werkte in de pottenbakkerij van haar vader, en het later overnam toen haar ouders overleden. Ook al zou hij dit nooit toegeven aan haar, miste hij de bossen en velden. Door zijn dienst in het leger kreeg hij de kans om bijna dagelijks in de bossen te trainen met zijn manschappen.
In zijn dienst heeft Gawhain 20 schermutselingen en 2 grotere veldslagen meegemaakt. In één van deze gevechten ontving hij een houw van een sabel dwars over zijn gezicht, het litteken is 1cm breed en loopt van zijn linker voorhoofd tot aan de onderkant van zijn rechter wang.
Zijn eenheid was dol op hem, ze vertrouwde hem met hun leven, en deden alles wat hij hen opdroeg. De Wolf noemde ze hem. Hij was sluw en had goed oog voor de techniek in de krijgskunst. Men zei dat hij zijn eenheid bestuurde als een roedel wolven. ze gingen nooit over in een frontale aanval, ze vielen altijd in de flank of rug van de vijand aan. Ze bewogen zich snel door bossen op hun paarden, die speciaal getraind waren voor het beboste landschap. Op de ene moment werd de vijand langs rechts bestookt met pijlen en een minuut later langs rechts.
Gawhain’s dienst duurde 48 jaar, hij nam ontslag op de dag dat Tatiana als oude vrouw stierf. Tot de spijt van de huidige generaal en zijn manschappen. Tatiana en hij hadden een gelukkig leven gehad, maar hij had nooit echt gesnapt waarom ze zo snel veranderende. Ze werd oud en op het einde blind en seniel. Ondanks dat alles hield hij van haar tot op de dag dat ze stierf, en zij van hem. Tegen het einde begon hij te snappen dat hun liefde niet eeuwig kon voortduren, ze was een mens en hij een elf… .
Na zijn ontslag bij het leger vertrok hij weer naar zijn sibbe, hij liet het huis en de pottenbakkerij na aan de neef van zijn gestorven vrouw. Op zijn terugkomst in de sibbe waren alle elfen geschokt bij het zien van Gawhain. Men had gedacht dat hij dood was, en de verandering die hij was ondergaan waren afschrikwekkend voor hen. Hij was niet meer de man die hij eens was geweest. Gehard, verbittert en harteloos. Hij leek meer op een mens dan een elf. Men stuurde hem weg, zelfs zijn vader en moeder wilde hem niet meer in de sibbe hebben… .
Zonder een doel dwaalt hij nu rond opzoek naar een antwoord op een vraag die hij zelf niet weet.