Marcus Drego
Het verhaal van Marcus begint in een kleine vesting in Andergast. Zijn vader (Hersibalt Drego) is een edelman van geboorte. Het geslacht Drego woont al in dit kasteel sinds generaties. Zijn moeder (Marisse) is een dochter van een edelman die een paar mijl verderop woont. Allebei typische, traditionele Andergasters. Marcus heeft nog een broer (Huldric Drego) en een halfbroer (Anateo). Hij beschouwt deze omgekeerd. Hij heeft weinig liefde voor Huldric. Huldric is echt een omhooggevallen kleine rat. Hij is een 8 jaar ouder dan Marcus en op alles heeft hij commentaar. Dat de regels niet worden gevolgd, dat een edelman perfect volgens de voorschriften gekleed moet zijn, recht en staatskunst is zijn wereld, enz… Hij heeft verschillende keren vader gaan vertellen dat Marcus iets had uitgestoken, de rotte klikspaan. Marcus beschouwt Anateo als zijn echte broer, hoewel hij een andere moeder heeft. Één van de persoonlijke dienstmeiden van vader.
Zijn vader keurt de vriendschap met Anateo af. Hij is zeer conservatief en laat duidelijk merken dat Marcus meer als Huldric moet zijn en toont weinig liefde voor zijn jongste zoon. Het is een zeer PRAiosbevellige familie. Marcus heeft veel plezier beleefd met Anateo. Met hem kon hij vluchten van het saaie gedoe in de burcht en ‘op avontuur’ trekken. Eten stelen uit de keukens, de kippen in het binnenhof opjagen,… Op een bepaald moment had vader een picknick gepland. Ze gingen een eindje buiten de burcht in de buurt van de rivier een hapje eten. Het was stralend weer. Marcus had er echt zin in, Anateo ging mee. Het bleek veel saaier te zijn dan verwacht. Zijn vader verplichtte hem beleefd mee te eten en de etiquette te behouden. Hij mocht niet met Anateo praten, hij was mee als dienaar. Na enkele uren was het eindelijk over en konden terug met hun paard naar huis vertrekken. Anateo en zijn moeder bleven nog even om alle resten op te ruimen. Ze hadden van moeder toestemming gekregen om de resten op te eten.
Het werd al donker en nog steeds had Marcus niets gehoord van Anateo. Hij werd opgedragen te gaan slapen maar er was iets mis. Hij had een bedrukt gevoel in zijn hart en wist niet hoe dit kwam. De volgende morgen kwam er een briefje van wat er gebeurd was.. Marcus vervloekte zichzelf. Had hij maar gebleven! Dan had hij zijn kortzwaard kunnen trekken en hun verdedigen! Maar het was te laat. De moeder van Anateo was dood en hij was opgenomen in het klooster. Marcus ging Anateo vaak bezoeken maar de bezoekjes waren niet prettig. Hij had zijn broer nog nooit in zo’n slechte staat gezien..
De gave
Een jaar ging voorbij. De toestand van Anateo was al iets beter geworden. Marcus ging er vaak heen om een spelletje schaak te spelen. Daar leek hij altijd rustig van de worden. Op een avond kreeg vader een brief. Hij werd geroepen voor een vergadering in de stad. Een twee-maandelijkse update van de bewegingen van de Nostrianen. Hij stond erop dat Marcus zou meegaan. Het werd eens tijd dat zijn jongste zoon de stad zag en zich met belangrijke zaken bezighield. De enige reden waarom Marcus niet protesteerde was dat hij de stad eens kon zien.
Het bleek geweldig. Zo veel leven en drukte! Het was overweldigend maar zo interessant om een keertje te zien! Ze moesten de volledige stad door om in een gemeentelijk huis halt te houden. Toen begon de saaiheid opnieuw. Er waren 8 mannen, allemaal het evenbeeld van zijn vader behalve één. Hij droeg een rijkelijk versierd leren tenue en een staf. Marcus herkende zijn teken. Een gevechtsmagiër van Andergast. Marcus kon zijn ogen niet van de man zijn uitrusting afhouden. Er was iets aan zijn amulet dat hem aantrok. De man keek hem een paar keer geïnteresseerd aan. Het gesprek ging verder over voorraden en economische besprekingen. Op een bepaald moment kwam de magiër er plots tussen. ‘Hersibalt, hoe goed is jouw zoon met het zwaard?’. De tafel werd stil. Iedereen keek van de magiër naar Hersibalt. Hij twijfelde even en antwoordde. ‘Mijn zoon kan goed overweg met het zwaard en blinkt uit in rechtskunde en staatskunst. Een echt voorbeeld voor anderen. U kan hem gerust eenst bezoeken in mijn burcht. Huldric zal vast geïnteresseerd zijn.’ De magiër keek hem met een klein lachje aan. ‘Ik bedoelde uw jongste zoon heer, ik zou hem graag eens willen testen in zijn zwaardkunst.’ Hersibalt leek stom geslagen. De magiër stond op en nam Marcus mee naar een andere kamer. Een paar minuten later kwam hij terug. ‘Uw zoon bezit de gave van magie heer. Met uw permissie neem ik hem mee naar onze academie om hem op te leiden.’ Hersibalt werd lijkbleek. ‘Neem hem maar mee.. Nu is hij helemaal niet meer waardig om in mijn huis te wonen.’ Hij keek zijn zoon met minachting aan. ‘Ik heb altijd al geweten dat er iets mis met je was. Te bedenken dat jij mijn zoon bent.. Het verheugd me dat je niet meer bij ons bent.’ Na deze woorden liep Hersibalt de kamer uit. De magiër nam Marcus bij de schouder en nam hem mee, de kamer uit.
Training
De training verliep vrij vlot. Het was moeilijk en hard maar op één of andere manier leek Marcus meer geluk te hebben. Hij was altijd op de juiste tijd op de juiste plek. Het was een hechte groep rekruten. Ieder van hen gaf zich volledig en draaide voor elkaar op als er iets mis was gebeurd. Ze waren met vier en probeerden elkaar constant te overtreffen. Hij had een goede band met deze mensen maar mistte Anateo. Hij mistte de rustige schaakspelletjes. Anateo was de enige die hem ook rustig kon maken.
Hij was nog een paar keer naar de burcht gegaan op vraag van zijn moeder. Het waren geen leuke tripjes. Hoewel zijn moeder altijd blij was hem terug te zien, zag hij de afschuw van de magie in haar ogen. Iedereen op de burcht bekeek hem vreemd. Zijn vader negeerde hem. De constante opkropping van woede en droevigheid, het gevoel dat hij niets waard was, jaagde hem op. Marcus liep constant gespannen rond en reageerde zich soms af op mensen die het niet verdienden. Hij zich nergens meer thuis. Zijn broer maakte het nog erger. Elke moment dat hij kon vinden, kleineerde hij Marcus. Hij had er plezier in zijn jongere broertje te kwellen. Het werd hem op een bepaald moment té veel. Vooraleer hij het wist was de vuurbal al vertrokken. Als in een vertraagd beeld zag hij de bal woede naar zijn broer vliegen die zijn ogen weid opentrok van angst. Hij ontplofte met een gigantische knal. Alles gebeurde toen heel snel. Zijn moeder die net de hoek omkwam en haar oudste zoon in brand zag staan. Pure angst op haar gezicht. Marcus die met een lijkbleek gezicht nog met zijn hand uitgestrekt stond. Hij rende weg naar zijn kamer. Zijn vader kwam een uur later binnen. ‘Ik wil je hier nooit meer zien, eruit.. nu!’. Marcus verzamelde zijn spullen en liep zonder een woord de burcht uit. Later hoorde hij dat zijn broer ok was. Hij had enkel een litteken op zijn borstkast van de vuurbal. Zijn moeder, de enige die hem nog liefhad, wou hem nooit meer zien. Hij had geen familie meer. Enkel Anateo, maar die was nergens te bekennen.
De training verliep vanaf toen moeilijker. Hij reageerde zich af op zijn medestudenten tijdens gevechten en verloor respect. Niemand moest hem nog, maar iedereen begreep hoe moeilijk hij het had. Hij maakte zijn training af en vertrok onmiddellijk naar Gareth, in de hoop een nieuw leven te beginnen. Met nieuwe mensen, een nieuw begin. Hij ging naar ginder met een constante twijfel.. Of hij zijn magie zou behouden of niet.. Zou hij als hij het liet wegbranden terug thuis aanvaard worden?
Gareth
Zijn nieuw begin had vorm gekregen. Gareth bleek een perfecte stad te zijn. Enorm groot met vele mogelijkheden voor een gevechtsmagiër. Er was altijd wel een rijke edelman of magiekundige die een bodyguard nodig had. Of een of ander opdrachtje om een groepje bandieten aan te pakken. Hij moest niet eens achter werk zoeken. Bij puur toeval botste hij altijd wel op iemand die zijn diensten kon gebruiken. De eerste dagen stond hij voor de gouden stad. Drie dagen heeft hij op dezelfde gezeten om na te denken. Zijn besluit stond vast. Hij ging proberen zijn verleden achter zich te laten en opnieuw te beginnen. Hij was wie hij was en dat ging niet veranderen. Ook niet door zijn magie te laten wegbranden. Hij kreeg een nieuwe aanbieding van een goede handelaar. Hij verhandelde duurdere kruiden uit heel avonturie. De handel intereseerde Marcus niet echt maar één van zijn meerdere persoonlijke bodyguars wel. Het was een sterke, mooie vrouw met rood haar. Ze straalde een vreugde en vrijheid uit en kon aardig vechten. Een verassing voor de meeste mannen die te geïnteresseerd geraakten. Iryllia was haar naam. Maar iedereen noemede haar Iry. Ze trok Marcus in de avond mee om te gaan drinken en feesten in de verschillende taveernes van Gareth. Vaak met een gigantische kater tot gevolg. Ze genoot van het feit dat hij wat traditioneler was en zich vaak ongemakkelijke voelde als zij hem me op de dansvloer trok. Hij voelde zich echt op zijn gemak bij haar, maar de onrustigheid van zijn verleden kwam af en toe nog boven. Zeker na wat alcohol. Soms bracht Iry een fles Boronwijn mee. Die ze dan samen dronken om weg te zinken in een zalige roes waar Marcus volledig van ontspande. Plots leken de wereldse problemen zo klein. In het begin was hij ertegen maar Iry overtuigde hem dat het geen kwaad kon. Hij was veel te nieuwsgierig en deed uiteindelijk mee. Op een bepaalde morgen stormde Iry plots zijn kamer binnen. Ze zag bleek en keek de hele tijd rond zich heen. ‘Ik kan het je niet uitleggen maar ik moet weg. Ik hoop je ooit nog terug te zien Marcus, het spijt me enorm.’ Ze kuste hem voor de eerste keer en liep de kamer uit. Marcus riep haar nog na maar hij kreeg geen antwoord meer. De handelaar had geen werk meer. Hij werd aangesproken door een commandant van Gareth. Hij was een regiment aan het opstellen om in het noorden een dievengroep op te sporen. Er waren geruchten dat er een magiekundige aanwezig was. De commandant vond het een goed idee om ook een magiekundige bij zijn regiment te voegen. Vermits Marcus al uit het noorden kwam, was dit de ideale keuze. Hij heeft enkele jaren met dit regiment rondgetrokken tussen Gareth en de noordelijke steden. Zo leerde hij het woud kennen en leerde hij om het zo nuttig mogelijk te gebruiken. Zijn gevechtservaring ging er ook op vooruit.
Als laatste opdracht werd hij ingehuurd door een aartsmagiër. Ze hadden enkel hem nodig. Hij moest hem begeleiden en beschermen tot in Kunshom. Wat een eer! Werken voor een Aartsmagiër die hij moest beschermen! Het was echter niet wat hij verwachtte.. De man was extreem theoretisch en verstrooid. Een genie in zijn vak! Maar extreem vermoeiend. Marcus had veel respect voor hem maar kon zijn hoofd soms tegen de muur bonken van frustratie. De Boronwijn hielp veel. Het bracht hem terug naar de tijden met Iry. De mooiste tijden van zijn leven. Als hij één wens had, dan was het om haar terug te zien. Na een paar vermoeiende weken kwam hij aan in Kunshom…
Edit: Verdere toelichtingen bij het achtergrondverhaal
-Gepraat met Martijn toen Marcus voor de Praios kerk zat. Marcus besloot uiteindelijk zijn magie te behouden en heeft van Martijn een basis wetboek gekregen zodat hij zich kon verdiepen in de rechtskunde. Meer bepaald die van Magiërs.
- Nadat Marcus de vuurbal op zijn oudere broer had gegooid meende hij een scheve grijns op zijn gezicht te zien. Er zat waanzin in zijn ogen en leek blij met de situatie. (waren het inbeeldingen?) Tot heden denkt Marcus hier nog steeds over na. Marcus vond Huldric ziekelijk. Het enige waar hij zich mee kon bezig houden was ‘de voorschriften’ en ‘de wet’. Hij was van mening dat er te weinig wetten bestonden voor deze samenleving, en dat iedereen wel iets fouts deed. Enkel hij was perfect.
-Het vertrek van Iry maakt hem nog steeds droevig en verward. Hij heeft in al die jaren niets meer van haar gehoord. Geen spoor te bekennen.
-Het team waarmee hij naar het noorden is vertrokken was een geselecteerd team van woudlopers onder bevel van het keizerrijk. Hij vertrouwt deze mensen met zijn leven. Ze waren met 6, waarvan er nu nog 4 leven. De leider was een harde en stille man (Voldar). Hij had al jaren ervaring en kon als veteraan bestempeld worden. Het was een meester van het bos en gaf zo veel mogelijk uitleg aan Marcus en de anderen tijdens de tocht naar het Noorden. Voldar kwam zelf uit de streken rond Andergast en was de perfecte leider voor deze missie.
-Er waren groepen orks gezien die veel zuidelijker zaten van het orkland dan gewoonlijk. Het keizerrijk had beslist een kleine groep op te stellen om het te gaan onderzoeken. Er waren geruchten dat er magie met gemoeid was. Omdat Marcus al uit het Noorden kwam, was hij de logische keuze om mee te gaan. Hij sprak ook een beetje Orks.
-Hoe dichter de groep bij het Orkland kwam, hoe meer orkgroepen zij tegenkwamen. Meestal zeer kleine groepjes. Op een bepaald moment stuitte hun groep op een kleine karavaan die geplunderd werd door een reeks in zwart geklede mensen. Marcus zijn groep kwam meteen in actie en stormden op de dieven af. Tot hun grote verbazing kwam er tegelijkertijd een groep Orken uit de andere kant van het bos gestormd. Ze hadden blijkbaar hetzelfde doel want ze vielen onmiddellijk de in zwart geklede mannen aan.
-Na het gevecht was er een grote spanning. Hoe moesten ze nu reageren op deze groep Orks? De orks hadden hetzelfde probleem. Marcus besloot om ertussen te komen en te praten met de hoofdman. Zijn naam was Ortank. Hij vertelde over een dreiging in het noorden. Iets wat hij niet kon beschrijven maar vergeleek met shamanes. Deze zwartgeklede mannen hoorden bij die dreiging en plunderde regelmatig in de buurt voor eten en geld. De orks waren door deze mannen aangevallen in de nacht. Ortank wist niet hoeveel er nog leefden van zijn groep. Hij vertelde over een oude ruïne die net over de grens naar het orkland stond. Het was een plek waar de orkshamane rituelen uitvoerden. De zwartgekleden hadden de plek overgenomen en gebruikten hun eigen shamanes om de orken uit de buurt te houden.
-Ze waren opgravingen aan het doen op die plek. Naar wat, dat wist Marcus niet. Maar zijn groep slaagde erin om de ruïne over te nemen. 2 van zijn vrienden waren gestorven. Ze kwamen eigenlijk net te laat. Alles waarvoor de zwartgeklede mannen hier waren, hadden ze al meegenomen… Er was één ding dat echter aan Marcus zijn geweten knaagde, de leider van de mannen in het zwart had volgens de orken een groot litteken op zijn borst, alsof hij verbrand was…
Onderwerp: Marcus Drego 
di jun 12, 2012 1:42 pm
. Als je het drinkt ben je 2u weg in een roes. Er is met andere woorden niets aan te vangen met de persoon terwijl hij onder invloed is. Hij is weg van deze wereld.
