Karakterinformatie concept

Hej mensjes,

Bij deze dus een eerste versie van mijn BG, duss, reacties graag

Dydan schreef:

Dydan, Zoon van Eraya


De pijn wil niet verdwijnen, elke nacht opnieuw droomt Dydan zijn ellendige leven. En telkens weer voelt hij die leegte, en die afschuw om wie hij bekomen is. Hij was zo gelukkig toen, als enige zoon van een rijke boer in het Middelrijk. Hij liep over de velden, raasde door de bossen, en speelde tussenhet vee. En wanneer hij 's avonds thuis kwam, ervaarde hij de liefde die zijn ouders hem in overvloed gaven, tot zijn ogen zich zeer langzaam sloten, en hij zijn avonturen in dromenland vervolgde. En zo ging het iedere dag, al twaalf jaar lang tot die ene dag kwam, waarop het allemaal foutliep.

De zon was reeds een hele tijd aan de hemel verdwenen, en Dydan lag slapeloos de eindeloze balken te tellen die de grote ruimte ondersteunden. Buiten raasde het als in het heetst van de strijd, en de dieren waren onrustig. Dydan kon onmogelijk de slaap vatten, en besloot naar buiten te kijken. De wolkenhemel werd verlicht door onheilspellende flitsen, waardoor hij een telkens een fractie zag van de aanhoudende regen. Ondanks de angst die het hele gebeuren bij hem inboezemde, genoot Dydan toch van dit schouwspel, het gespeel van de wind met de bomen deed hem wegdromen naar wilde avonturen, waar hij gevaren trotseerde en vijanden aan zijn voeten liet knielen. Dydan hielt van die verhalen, en ging meer dan eens luisteren naar de oude man in het dorp die ze allemaal had meegemaakt. Het was toen, midden in één van die avontuurlijke missies, dat met een luid gebulder het huis geraakt werd door een helwitte flits uit de hemel.
Wat er toen gebeurde wist Dydan niet meer, de dieren stormden in het rond, zijn ouders riepen wanhopig en overal was er vuur. Dydan paniekeerde, wist niet wat hij aan moest vangen, en wist zich vast te grijpen aan een van de op hol geslagen dieren. Hij werd overal heen geslingerd, raakte meermaals een zwaar voorwerp en kwam uiteindelijk, half gebroken, in het gras voor het huis terrecht.
De vlammenzee werd wazig voor zijn ogen, en Dydan vertrok in een diepe slaap.

Toen hij 'sochtends wakker werd, en de verkoolde resten van de boerderij zag, herinnerde hij wat er die avond gebeurt was. In paniek begon hij te zoeken rondom de smeulende massa, rende hij al roepend door de omgeven bossen om dan uiteindelijk met een bang hart tussen de verkoolde boerderij te zoeken, naar enig spoor van zijn ouders. Hij stopte met zoeken, toen hij de verkoolde resten zag, van zijn beide ouders, bedolven onder puin. Hij wist niet wat hij moest doen, dus deed hij het enige wat hij kon bedenken, hij vluchtte.

dat deed hij dag na dag, en week na week. Hij leerde te overleven met de zaken die natuur hem te bieden had, en als hij veel geluk had, at hij al wel eens een stukje vlees. Hij reisde door de wouden, bang om te stoppen, vluchtend van de plaats waar het allemaal gebeurde, elke vorm van beschavind vermijdend. Tot hij op een dag uitkeek op de eindeloosheid van de zee.
Het indrukwekkende zicht verbaasde hem in die mate dat hij besloot om, voor het eerst na al die jaren, een tijdje op die plaats te blijven. Hij zocht beschutting en begon aan zijn herwonnen levendje.

Alles verliep goed, zijn hutje werd een huisje, en hier en daar wist hij al wel eens wat eten te planten.
Hij kreeg het gevoel dat hij eindelijk zijn leven zou kunnen hervatten, zonder de angst om met het verleden geconfronteerd te worden. De maanden gleden voorbij, en ondanks dat Dydan hard werkte om zijn huisje op te knappen, voelde hij hem steeds vaker eenzaam wanneer hij 's avonds aan het water zat. Niet zelden droomde hij hoe hij als kind luisterde naar de verhalen van de oude man, hoe hij droomde dat hij het onbekende tegemoet ging, en iedereen zijn naam herkende en vol enthousiasme sprak over zijn daden, maar de dromen brachten de beelden van die bewuste avond terug, waar hij bewezen had dat hij geen held was, waar hij zijn geluk verloren was door zijn eigen lafheid.
Maar de dromen bleven komen, en steeds vaker staarde hij naar de zee, tot hij op een dag besloot om die te gaan bevaren. Hij besloot de kust af te lopen, in de hoop ergens mensen tegen te komen, die hem konden helpen met het verwezenlijken van zijn droom. En zo liep hij, dag na dag, om uiteindelijk aan te komen in Nostria.

Daar wist hij zichzelf aan boord van een schip te krijgen als matroos, hij leerde er de knepen van het vak, maar merkte al gauw dat de zee meer vijanden had dan het weer alleen. Toen hij dit vertelde aan een van zijn maats besloot die om, in ruil voor enkele klusjes per dag, om te onderrichten in de kunst van het zwaardvechten. Dydan bleek talent te hebben, en al gauw kweekte hij zichzelf een eigen stijl aan, die zwemde in een bad van arrogantie. De vijandigheid van de bemanning speelde hem algauw parten, en op een dag besloot hij een sloep en proviand te stelen, en er tijdens de nacht vandoor te muizen.
Maar het geluk was slechts van korte duur, na enkele dagen werd Dydan opgepikt door piraten, die besloten hem te gebruiken als slaaf op het schip. Al gauw werd duidelijk dan Dydan andere kwaliteiten had, en beetje bij beetje wist hij zichzelf op te werken. Hij was duidelijk een meester in het vechten en genoot steeds vaker van zijn eigen kwaliteiten. Maar ergens diep vanbinnen begon de oneerlijkheid hem dwars te liggen. Hij herinnerde hem de dromen waar hij als held door te wereld ging, en telkens hij roofde voelde hij de pijn vanbinnen. De kapitein zag dat er iets mis was, en ontfermde hem over Dydan. Op een avond nam hij Dydan mee in een sloep, en drong een eenzaam huisje binnen, waar hij alle aanwezigen overmeesterde en vastbond, vervolgens sleurde hij één van de gevangen aan de haren mee, en bond ze vast. Dydan kon zijn ogen niet geloven, voor hem stond ongetwijfeld het mooiste meisje dat hij ooit gezien had. De kapitein zag de blik van Dydan, en grijnsde breed, hij scheurde de kleren van haar lijf, en riep naar Dydan dat ze van hem was. Dydan kon het niet, en schreeuwde tegen de kapitein dat het verkeerd was, waarop de kapitein zijn schouders ophief, en het meisje simpelweg zelf verkrachtte, om vervolgens het huis, met de nog levende gevangen, in lichterlaaie te zetten.
Dydan kon het niet meer aanzien, de woede die hij zijn hele leven had meegedragen barstte los, voor hem zag hij zijn eigen boerderij in vlammen staan, voelde hij de verkoolde lichamen van zijn ouders in zijn handen. Verblind van woede sloeg hij de kapitein in het gezicht, nam zijn zwaard en bleef urenlang op het dode lichaam van de kapitein inslaan. Van uitputting viel hij uiteindelijk neer.

De volgende ochtend besloot Dydan zijn leven te veranderen, hij trok van dorp tot dorp, klustte hier en daar wat bij en genoot van de schoonheid die elke dag bracht. En 's nachts, 's nachts droomde hij nog steeds dat hij ooit een held zal zijn, net zoals hij nog steeds de verkoolde lichamen zag. Elke nacht opnieuw

Mooie BG, simpel maar zéér goed, in mijn ogen dan xD

Nice :d

Goed, hier komt wat commentaar. Riemen aan, dames en heren.

De oude man:
Je vermeld de oude man kort, maar deze bezorgt wat problemen. Als hij naar die man luisterde, moet er een dorp in de buurt zijn waar ze vaak kwamen? Waarom heeft dat dorp niet geholpen tijdens de brand, of hem opgenomen?
Trouwens, je zegt dat de vader een rijke boer was, maar rijke boeren hebben vaak enkele bediene en medewerkers. Waar zaten die?
Een oplossing lijkt mij, die leuker is dan de bliksem, dat je als kind zelf het huis in brand hebt gestoken perongeluk, je ouders zijn hierin omgekomen. De dorpelingen vergeven je wel, maar jij vergeeft jezelf niet, je trekt dus weg.
Waar wil je trouwens je nadruk op leggen qua vaardigheden? Krijger of matroos?
Voor de rest leuke background.

Ok, ik tracht de BG wat te verduidelijken op die punten
maar ik wil niet dat mijn karakter de boel aanstak, want wil dat mijn karakter een onbegrip heeft naar de goden toe.
Mijn karakter was al weg eer de dorpelingen aankwamen, omdat hij bang was voor hen reactie, maar ik pas dat wel aan zodat dat meer aan bod komt, dit verklaard ook waarom hij al die jaren in afzondering leefde.

Mijn karakter is voornamelijk een Jager, maar uiteraard heeft hij door zijn verleden enkele vaardigheden verworven, zowel op zee als in spontane gevechten.
Een dezer dagen zal ik een betere, uitgebreidere versie komen, samen met de eerste blueprint van mijn karakter..

Zucht, pas op met "onbegrip voor de goden", Avontureinen zijn een zeer gelovig volkje, en zoiets spelen kan erg moeilijk en gevaarlijk voor je held worden. Niet gelovigen zijn ook zo goed als een unicum in Avonturië. Moeilijk om niet in de goden te geloven als een priester naast je een wonder doet.
Trouwens, als hij voornamelijk een jager is moet hij wel meer op het land dan op de zee hebben geleefd he. Nu lijkt het alsof hij maar enkele weken in het bos zit.

Ik denk er even over na,
hoe dan ook, uitgebreidere BG komt er een dezer wel op

"PUH! Wonderen! Dat is niets anders als magie! "

Als je dat zegt naast een geweide, ga je de brandstapel op, zeg je dat tegen een boer, krijg je een hooivork in je lijf en zeg je dat tegen een magiër krijg je een vuurbal op je kop.
Magie en wonderen verschillen echt heel veel van elkaar, je moet compleet blind zijn om dat verschil niet te zien. Zelfs de allerkrachtigste magiër kan mensen geen tweede leven geven, priesters wel.

Hmmm ik ben dan ook een onwetende boer die vijfmaal op zijn hoofd is gevallen toe hij klein was he. .

Hoe ik Kirans BG interpreteer heeft hij jaren in het bos gewoond (waar hij zijn huisje bouwde) en een tweetal jaar op een boot, waarvan anderhalf jaar aan de riemen, het enige dat hij kan is dus roeien en zijn evenwicht houden tijdens een gevecht.

Leuk zou zijn als Dawn, Dydan herkent, en hoe langer ze samen rondlopen, hoe meer ze hem kan plaatsen. Tot op het moment dat ze beseft dat hij een van de piraten was

Zou dat niet te hard zijn? hé hé hé

Dawn zou in een bangelijke tweestrijd verwikeld raken: al het goede wat de huidige Dydan doet vs het slechte wat hij heeft gedaan xD

Ik zie het al voor me. Dawn had haar verhaal tijdens een avond rod het kapvuur gedaan en toen rinkelde er plots een belletje. Ze zegt luid op dat Dydan een piraat was tijdens die overval. De drie vrouwen uit de groep zijn zo geshokt dat ze boos tegen Dydan beginnen roepen, hij springt recht uit reflex en stapt achteruit maar komt met zijn rug tegen een boom te staat en kan nergens meer heen zonder één van de vrouwen opzij te duwen. Ondertussen verschijnt er een glimlach op Thenaka's lippen die rustig toekijkt met een stuk konijn in de hand.

Dawn schreef:

Hmm... het lijkt dat het verhaal al voor Koen wordt geschreven ^^ Dan heeft hij geen werk meer, haha.

Jups, heb hier een lui lekker baantje.

Zou je wel willen he?

hahaha, ik HOOP dat hij MIJ opzij duwt xD

Is je karakter eigelijk af, Kiran?

Dan weet hij niet meer waar hij het heeft xD

Aha ^^"

Wil je trouwens nog een avater kiezen die bij je karakter past?